Wiedza od czasów rewolucji francuskiej jest na usługach polityki. Obecnie widać to dobrze na przykładzie tej fałszywej pandemii. Rządy wszystkich państw podpierają się autorytetami w dziedzinie nauki, by przekonać nas, że istnieje zagrożenie i powinniśmy stosować się do zaleceń i nakazów rządu.

Według Wikipedii wiedza, to termin używany powszechnie i istnieje wiele definicji tego pojęcia. Nowa Encyklopedia Powszechna definiuje wiedzę jako „ogół wiarygodnych informacji o rzeczywistości wraz z umiejętnością ich wykorzystywania”. Podział na wiedzę teoretyczną i praktyczną wprowadził Arystoteles. Wiedzę też można podzielić na:

• Wiedzę (a priori) niezależną od zmysłów i dotyczącą prawd „absolutnych” lub uniwersalnych, jakimi są prawa logiki, prawa matematyki.
• Wiedzę (a posteriori) nabytą poprzez zmysły i jej prawdziwość może być obalona poprzez następne obserwacje.

Za wzór wiedzy wielu filozofów uznaje dedukcję i aksjomatyczne systemy matematyki. Indukcja, podstawa rozumowania nauk przyrodniczych, jest już trochę bardziej podejrzana. Dedukcja to rozumowanie, myślenie w oparciu o logikę, a indukcja to obserwacja, która, sama w sobie, niesie pewien element subiektywizmu.

W psychologii wiedza to ogół treści utrwalonych w umyśle ludzkim w wyniku kumulowania doświadczenia oraz uczenia się. W węższym znaczeniu wiedza stanowi osobisty stan poznania człowieka w wyniku oddziaływania na niego obiektywnej rzeczywistości. No właśnie! – Obiektywnej rzeczywistości. A jaka jest ta obiektywna rzeczywistość? Czy ta czerpana ze środków masowego przekazu, z internetu? Edukacja nie służy uczeniu samodzielnego myślenia i wyciągania wniosków z otaczającej nas rzeczywistości, raczej programuje ludzi, wtłaczając im wiedzę, którą mają przyjąć bezkrytycznie. Jeśli rząd mówi, że jest zagrożenie i trzeba nosić maski, to ludzie noszą. Gdy mówi, że od jutra już nie trzeba ich nosić, to ludzie je zdejmują. A czy było i jest jakieś zagrożenie? Nad tym mało kto zastanawia się. Ludzie umierają codziennie. W porównaniu z poprzednimi latami śmiertelność w tym okresie (marzec-maj) jest mniejsza. Jeśli więc jest ta pandemia, a ludzi umiera mniej, to coś jest nie tak. W czasie pandemii śmiertelność wzrasta. Tak przynajmniej wynika z logiki. Żeby jednak zupełnie nie ośmieszać się, WHO zmieniła definicję pandemii. Dzięki temu wszystkie rządy, w oparciu o nową, oczywiście „naukową” definicję, zaczęły kreować nową rzeczywistość. Do obiektywizmu zapewne w tym wypadku daleko.

Wiedzę można podzielić na pięć działów:

• wiedza potoczna
• wiedza naukowa
• wiedza artystyczno-literacka
• wiedza spekulatywna
• wiedza irracjonalna

Tak więc nauka jest jednym z rodzajów wiedzy ludzkiej. I właśnie ta wiedza, jako „najpoważniejsza”, jest wykorzystywana przez różne ideologie i polityków do przekonywania do swoich racji. Sprzyja temu fakt, że sama definicja wiedzy nie jest jednoznaczna, co stwarza władzy pole do swobodnego jej wykorzystywania do własnych celów. Czym więc ona jest? Dwie sentencje wydają mi się warte przytoczenia. „Wiedzę buduje się z faktów, jak dom z kamienia, ale zbiór faktów nie jest wiedzą, jak stos kamieni nie jest domem.” – Henri Poincaré. „Wiedzieć, że się wie, co się wie i wiedzieć, że się nie wie, czego się nie wie – oto prawdziwa wiedza.” – Konfucjusz.

Tadeusz Gluziński w książce „Odrodzenie idealizmu politycznego”, wydanej w 1935 roku, poświęca jeden rozdział wiedzy na usługach polityki. Warto przytoczyć jego fragment, bo dużo wyjaśnia.

»Wolnomularstwo XVIII i XIX w. stworzyło i opanowało wiedzę o specyficznym charakterze i oddało ją na usługi swych doktryn. Celem tych gałęzi nauk, ad hoc stworzonych lub specjalnie propagowanych, było dać wszechstronne podparcie „naukowe” twierdzeniom politycznym, społecznym i gospodarczym, które kierownicy „braterskich” związków pragnęli zaszczepić wszystkim ludziom myślącym. W pierwszym okresie chodziło przede wszystkim o zniszczenie wiary w dogmaty chrześcijaństwa, by poderwać skutecznie wpływ polityczny organizacji Kościoła, który tak wydatnie wpłynął był na bieg dziejów w czasie kontrreformacji. Toteż pierwsze coup „naukowe” miało za zadanie zdyskredytować wierzenia chrześcijaństwa w oczach wykształconego ogółu. Zdanie to spełniła filozofia, która wzięła sobie za cel wykazać niezgodność nauk chrześcijaństwa z wiedzą, a nawet z rozumem ludzkim, czyli ich „zacofanie”. Tę misję wykonywała filozofia „naturalna”, podrzucając społeczeństwom katolickim w miejsce religii chrześcijańskiej i etyki chrześcijańskiej opartą na rozumie „naturalnym” religię „naturalną” i etykę „naturalną”. Nikt zapewne nie ośmieli się dziś przeczyć, że filozofia encyklopedystów stała się potężną bronią na usługach polityki lóż i wywarła rozstrzygający wpływ na wybuch Wielkiej Rewolucji we Francji.

W Niemczech tak samo wybitny wpływ polityczny wywarła filozofia Kanta z jej apriorycznymi sądami, zawartymi w „czystym rozumie”. Doktryna ta ufundowała dzieło jego następców, w szczególności zaś historiozofię Hegla, którego uczniem – nie należy o tym zapominać – był Marks. Historiozofia Hegla umożliwiła właściwemu twórcy doktryny socjalistycznej podparcie teorii o stałej walce klas, będącej rzekomo istotnym sensem dziejów, konstrukcją całego systemu historiozoficznego , opartego o „żelazną konieczność”, która w dziejach ruchu socjalistycznego, a także w jego interpretacji bolszewickiej tak doniosłą gra rolę.

Równie poważną misję do spełnienia przeznaczono w XVIII w. nowo powstałej gałęzi „wiedzy”, nazwanej ekonomią. Już merkantylizm stał się czynnikiem wybitnie politycznym przez umocnienie „oświeconego absolutyzmu”, gdyż oddał w ręce rządzących, którzy właśnie uczuli, że władza ich opiera się li tylko na sile, potężny wpływ na życie gospodarcze państwa w zakresie znacznie większym niż przedtem. Następca jego, fizjokratyzm, wykonał zadanie inne: uzasadnił on doktrynalnie przerzucenie głównego ciężaru podatków na rolnictwo, a więc na wieś, odciążając w ten sposób miasta i rozwijający się w nich w drugiej połowie XVIII w. przemysł fabryczny. Ułatwił on polityczno-społeczny bunt burżuazji i rozkwit wielkiego kapitału. Dopiero atoli szkoła liberalna w ekonomii, działająca już w okresie rozwoju produkcji fabrycznej i towarzystw akcyjnych, rozpoczęła walkę bezpośrednią, by utorować drogę do panowania w chrześcijańskim świecie lożom masońskim i międzynarodowemu kapitałowi. Doktryna liberalna, wsparta o filozofię „naturalną”, rozgrzeszyła człowieka z wszelkich grzechów popełnianych z żądzy zysków; już jej ojciec, Adam Smith, profesor etyki „naturalnej”, a więc autorytet w sprawach moralności, rozgłosił, że „dążenie do osiągnięcia jak największego zysku jak najmniejszym wysiłkiem” jest „naturalnym” dążeniem każdego człowieka. Na tej zasadzie etycznej rozpoczęła się orgia wielkiego kapitału, trwająca po dziś dzień, z której korzystają w pierwszym rzędzie żydzi. Później drugi koryfeusz libertarianizmu ekonomicznego, teraz czysty żyd, Dawid Ricardo, poszedł jeszcze dalej, uzasadniając „naukowo”, że jedynie zmniejszenie płac robotniczych może dać przedsiębiorcom zysk, zaś inne środki celu tego nie osiągną. Sens praktyczny takiej „nauki” mógł być tylko jeden: było to niejako wezwanie pod adresem wielkiego kapitału, by w pogoni za jak największym zyskiem, zdobywanym jak najmniejszym wysiłkiem, rozgrzeszonej przez profesora etyki „naturalnej”, szedł jedyną drogą wskazaną przez „naukę” ekonomii i obdzierał pracowników ze skóry. Aby zaś proletariuszom miejskim, bezbronnym wobec wyzysku, nie zechciało się w przodującej w zakresie przemysłu Anglii uciekać z powrotem z miast na wieś i zmniejszać podaż rąk roboczych, aby przeciwnie zmusić tłum wiejski do dalszego napływu do miast i – w myśl zasady popytu i podaży – doprowadzić do jeszcze dalszego obniżenia płac robotniczych, tedy bankier londyńskiej City bierze się „naukowo” do rolnictwa i tworzy swą teorię „renty gruntowej”, z której wynika, że Anglikom nie opłaca się uprawiać własnej gleby, jako mało urodzajnej; dzięki jego teorii i pod jego bezpośrednim wpływem Anglia w połowie XIX w. zniosła cło na zboże zamorskie i położyła własne rolnictwo, stając się krajem jednostronnie przemysłowym.

Tak to doktryny, rozszerzone przez „naukę” ekonomii, przyczyniły się walnie do wypaczenia rozwoju gospodarczego i społecznego narodów chrześcijańskich. Im należy w wielkiej mierze zawdzięczać wyzysk wielkiego kapitału i powstanie mas proletariatu miejskiego. I znowu tym proletariatem opiekuje się natrętnie ktoś obcy. Przecież żyd, Marks korzysta właśnie z doktryn swego współrodaka, Ricardo, by unaocznić swą doktrynę nieubłaganej i nieuchronnej walki klas! Socjalizm, budując swój system ekonomii, nie mógł się obejść bez krańcowych sformułowań liberalizmu.

Do pomocy filozofii i ekonomii nadbiegły pod koniec XIX w. jeszcze nowe „nauki”, jak socjologia, religiologia i „naukowa” statystyka. Tej ostatniej, jako nader interesującej broni w walce doktryn z życiem i rzeczywistością warto parę słów poświęcić. Uwielbienie dla cyfry cechowało ów typowy owczy pęd XIX w. i początków XX w. do „naukowości”. W życiu publicznym cyfra stała się dogmatem. Exposé rządowe czy przemówienia wybitnych parlamentarzystów musiały być naszpikowane cyframi. Statystyce „naukowej” przypadło zaszczytne zadanie wyciśnięcia z nieszczęśliwej, bo tak pomiatanej przez doktrynerów, rzeczywistości całej „prawdy”, zaklętej w cyfry. Tymczasem, kto kiedykolwiek parał się naprawdę z cyframi dostarczanymi przez jakiekolwiek statystyki, ten wie dobrze, jak, operując tym samym materiałem, można swobodnie przy pewnej zręczności dowieść dwóch sobie przeciwstawnych twierdzeń. Statystyka nie jest „nauką”, lecz pomocniczym środkiem administracji państwowej. Trzeba zawsze pamiętać, że papier jest przedmiotem martwym, cyfra statystyczna także, a nawet żywa rzeczywistość skrzeczy nader rzadko głosem dosłyszalnym i posiada anielską cierpliwość. Wybucha i strząsa z siebie objedzonych naciąganą statystyką doktrynerów dopiero wtedy, gdy już przeciągnięto strunę do ostatka.

Jeszcze jedną naukę oddali magowie lożowi w służbę swej polityce: magistram vitae, historię. Po cóż zabrali do swego arsenału czcigodną naukę o przeszłości? Właśnie dlatego, że uchodzi za „mistrzynię życia”. Tak więc spreparowana i zabarwiona doktryną nauka o przeszłości miała uzasadnić teraźniejszość i przyszłość. I oto dostojna mistrzyni życia narodów aryjskich została podstępnie wciągnięta do spelunki politycznej, by apoteozować wśród narodów szczytną rolę wolnomularstwa lub umacniać doktryny Marksa i jego współrodaków. Fałszowanie przeszłości stało się ulubioną metodą tych „ludzi nauki”.

Propagandowy, polityczny charakter tak nadużytych „nauk” zdradza ostatecznie jej namiętna, broszurkowa popularyzacja. Po prostu wygląda od stu lat tak, jakby koniecznie chodziło o to, by jak najwięcej prostaczków, jak najwięcej „profanów” z tak spreparowanej „wiedzy” skorzystało. Od dziecka pakuje się tak wykoślawioną wiedzę w bezkrytyczne mózgi maluczkich, by je zagwoździć raz na zawsze. Obeznanie z popularnie podanymi „prawdami” filozofii, historii, ekonomii i socjologii stało się wymogiem „ogólnego wykształcenia”. I o dziwo! Dzieje się to w okresie, gdy jak najdalej posunięta specjalizacja człowieka, tworzenie zeń maszyny „do specjalnych poruczeń”, czyli tak zwanego „speca” stało się najważniejszym zadaniem wykształcenia młodych pokoleń. Po prostu niech ten nieokrzesany „spec”, pełniący służbę niewolnika tak samo w ustroju wielkokapitalistycznym, jak i w ustroju bolszewickim, ma jeden niefachowy promień wiedzy w życiu: ten właśnie, który nastawi mu jego fachowy, jednostronny mózg raz na cale życie i każe mu wszystkie zbrodnie i gałgaństwa naokoło siebie uważać za naturalny, uzasadniony „naukowo” dopust życia społecznego. Jeżeli tak uwierzy, to się nie zbuntuje.«

Gluziński nie wspomniał o naukach przyrodniczych, które również są wykorzystywane do uprawiania propagandy. Skorumpowani naukowcy próbują udowadniać, że zmiany klimatyczne są spowodowane działalnością człowieka i emisją gazów cieplarnianych do atmosfery. To jest oczywiście trudne do udowodnienia i jest wielu takich, którzy twierdzą, że ocieplenie klimatu jest procesem naturalnym, który w przeszłości Ziemi miał wielokrotnie miejsce.

Z drugiej strony, nie trzeba żadnych dowodów, by zauważyć, jak niszczący wpływ na środowisko naturalne ma masowa produkcja, która powoduje rabunkową eksploatację zasobów naturalnych i zanieczyszczenie naszego środowiska. Ta produkcja i związany z nią handel wielkopowierzchniowy jest w rękach nielicznych, którzy z tego korzystają i bogacą się. Gdyby ta produkcja nie była tak tandetna, gdyby wytwarzano przedmioty, z których można by korzystać przez dziesiątki lat, to zużycie zasobów naturalnych nie byłoby tak szybkie i handel tymi towarami byłby rzadszy, co oznaczałoby zmniejszenie obrotów a więc i zysków. To z kolei skutkowałoby wolniejszym bogaceniem się właścicieli tych światowych korporacji. Co więcej, wiele z nich pewnie nie powstałoby, a środowisko naturalne nie byłoby tak zanieczyszczone. A czy gwałtowny przyrost liczby ludności po wojnie nie był im na rękę? Więcej ludzi – wzrost produkcji, większe obroty.

I teraz ci wielcy tego świata wmawiają nam, że Ziemia jest przeludniona, a człowiek zanieczyszcza jej środowisko naturalne i dlatego trzeba zredukować liczbę ludności, podczas gdy to właśnie oni, poprzez swoje globalne firmy produkcyjne i handel, zniszczyli środowisko i doprowadzili do upadku lokalną produkcję, handel, usługi i rolnictwo, bogacąc się przy tym niepomiernie. A teraz nam mówią: jest was za dużo, już jesteście niepotrzebni. Innymi słowy – murzyn zrobił swoje, murzyn może odejść. Problem jednak polega na tym, że murzyn chce żyć.

Wiele namiętności wzbudza teoria ewolucji. Ma ona swoich zagorzałych zwolenników jak i przeciwników. Ale spór toczy się również wśród samych zwolenników ewolucji o to, w jaki sposób ona sama przebiegała. Skąd tyle namiętności w dziedzinie, która wymaga bezstronności i obiektywizmu, tj. w nauce? Stąd, że w naukę wkracza ideologia i teorie naukowe muszą być z nią zgodne. Żeby to zrozumieć, trzeba cofnąć się do XVII wieku.

Henryk Rolicki w książce Zmierzch Izraela pisze:

»Spinoza stworzył swój system panteistyczno-materialistyczny, który łączył poniekąd w sobie dwie metody teologiczne, rozumową i mistyczną, filozoficzną i kabalistyczną. Oparcie poglądu na świat na twierdzeniu, że Bóg i materia to jedno, że Bóg obejmuje sobą cały świat materialny, że każda cząstka materii jest cząstką Boga, było z jednej strony potężnym poparciem badań nad materią, czyli przyrodniczych, z drugiej zaś dawało się pogodzić z naukami kabały. Toteż wiemy, że Spinoza był wielbicielem Zoharu i wierzył nawet w mesjańską rolę Sabbataja Cwi.

Tak pomyślany Bóg był w istocie swej niepoznawalny – a raczej mógł być poznawalny tylko przez poznanie materii, przez badanie przyrody. Co więcej – jako niepoznawalny – nie wymagał żadnych dogmatów, które by musiały się dopiero godzić z teoriami nauki, a więc był nader wygodny. Jako niepoznawalny nie wymagał nadto żadnych uczynków, żadnej etyki.

Filozofia Spinozy dała podkład naukowy pod ideologię lóż wolnomularskich. Skoro Bóg – to materia, to i prawa materii, prawa przyrodnicze są poniekąd Boskimi. Wielki Budowniczy, ten Bóg lóż wolnomularskich już w XVIII w. w ruchu filozoficznym jest ubóstwianą Naturą. Rodzą się stąd pojęcia religii danej człowiekowi przez przyrodę, tzw. religii naturalnej i etyki wrodzonej, tzw. etyki naturalnej. Oczywiście religia ta i etyka, dana człowiekowi każdemu niejako przyrodniczo, jest niezależna od wszelkich wyznań religijnych, a tym bardziej od narodowości czy rasy. Wiązanie religii i etyki z wyznaniem religijnym to „przesąd”. Stąd walka lóż z „przesądami”.

Przeciwieństwem „przesądu” jest „oświecenie”. „Oświecenie” – to nie tylko otrząśnięcie się z „przesądów”, lecz także uświadomienie sobie głosu natury, tj. poznanie praw religii naturalnej i etyki naturalnej, czyli znalezienie „światła”. „Światło” zaś promieniuje z lóż. Uznawanie wartości tego „światła”, to hołd złożony „duchowi czasu”, trwanie przy „przesądach” zwie się „wstecznictwem”.«

Parę dni temu natknąłem się na YouTube na piosenkę z Kabaretu Starszych Panów z 1962 roku zatytułowaną „Mambo Spinoza”. Film umieszczono w 2007 roku. Chodzi w nim o to, że treść piosenki powinna być filozoficzna, nie sentymentalna, nie liryczna. I to będzie ten przewrót w piosence. A dlaczego wybrano akurat Spinozę? Bo i on dokonał przewrotu. Przekaz wydaję się czytelny. A najnowszy komentarz, też sprzed paru dni, rozwiewa wszelkie wątpliwości: Trzaskowski brought me here.

Skoro więc religia naturalna i etyka naturalna, to nauki przyrodnicze muszą być z nimi w zgodzie. Nauka nie jest od tego, by szukać prawdy, tylko od tego, by wspierać obowiązującą ideologię. No i w końcu wypada wyjaśnić, co z tą ewolucją. Jerzy Dzik w książce Dzieje życia na Ziemi pisze:

„Dlaczego mechanizmy przebiegu ewolucji mają znaczenie dla filozofów? Okazuje się, że roztrząsając problemy ewolucji nikomu nieznanych organizmów sprzed milionów lat, stajemy na rozdrożu wymagającym wyboru jednej z wielu dróg wiodących ku poznaniu, wielu epistemologii. Było tak za czasów Trofima Łysenki, jest i dziś, choć szczęśliwie ryzyko podjęcia wyboru niewłaściwego w stosunku do okoliczności jest dziś znacznie mniejsze. Z jednej bowiem strony jest selekcjonistyczna teoria ewolucji (podstawowa dla syntetycznej teorii ewolucji) i koncepcja trzeciego świata Karla R. Poppera (podstawowa dziś dla politycznej koncepcji społeczeństwa otwartego), czy wreszcie sama metoda falsyfikacjonizmu. Eksponują one znaczenie samoregulacji i płynnej akomodacji do czynników zewnętrznych rozważanych układów otwartych, czyli organizmów, społeczeństw i konstrukcji naukowych. Na przeciwnym biegunie epistemologii saltacjonistyczne koncepcje ewolucji biologicznej, rewolucyjne koncepcje rozwoju społeczeństw czy koncepcja paradygmatów Thomasa S. Kuhna akcentują znaczenie nieciągłych przejść pomiędzy układami. Zmiany mają następować w wyniku dialektycznego kumulowania przeciwieństw i skokowego przejścia w nową jakość. Trzeba pamiętać o tych filozoficznych podtekstach, kiedy śledzi się dyskusje o ewolucji.”

Przekładając to na normalny język, chodzi o spór, czy ewolucja przebiegała w sposób ciągły i zmiany zachodziły stopniowo, czy – nagły i zmiany następowały gwałtownie. To samo dotyczy społeczeństw. Z jednej strony mamy koncepcję społeczeństwa otwartego, a więc powolnego jego przekształcania, z drugiej – gwałtownego, poprzez nagłe zmiany rewolucyjne. Koncepcja społeczeństwa otwartego, to Popper – guru Sorosa. Z drugiej – rozwój poprzez sprzeczności i gwałtowne rewolucyjne zmiany, czyli marksistowska interpretacja dziejów. Tak więc po obu stronach barykady mamy Żydów.

I ktoś w tym momencie mógłby zapytać: po co w to wszystko mieszać ewolucję? No to wypada wrócić do Spinozy – do jego, że Bóg jest Naturą. A skoro tak, to prawa natury mają zastosowanie wśród ludzi, w społeczeństwach. Jeśli więc w naturze, w trakcie ewolucji przeżywają najlepiej przystosowani, to i w społeczeństwach obowiązuje ta sama zasada. Mamy tu legitymizację liberalizmu: wszystko wolno, tak działa natura, a my jesteśmy częścią natury. I to jest ten przewrót, którego dokonał Spinoza, a o którym tak niewinnie śpiewali dwaj masoni.

Niektórym zwolennikom nagłych, katastroficznych zmian chodzi nie tyle o zgodność z taką czy inną filozofią czy ideologią, ale o zgodność ze Starym Testamentem, w którym takie nagłe zdarzenia zostały opisane. Chodzi oczywiście o potop i plagi egipskie. Obecnie mamy do czynienia z próbą wywołania takiej rewolucyjnej zmiany, po której świat byłby już zupełnie inny. Nie trudno więc chyba domyślić się, kto tym wszystkim kieruje.