Redaktor i wydawca pisma „Hammer” Teodor Fritsch w artykule „Der falsche Gott” (Fałszywy Bóg), Lipsk 1920, Hammer’s Verlag, przedstawił siedem tez:

1. Nie istniało nigdy żadne państwo zamieszkałe wyłącznie przez żydów. Nie była nim Palestyna. Żydzi tworzyli zawsze wstręt w innych narodach, warstwę albo górną albo dolną, która czasowo drogą finansowej uzurpacji dochodziła do władzy i następnie przyswajała sobie i duchowe skarby narodu ujarzmionego. Dlatego nie może być mowy o samodzielnej kulturze żydowskiej.
2. Izrael i Juda są to dwa rasowo różniące się narody, które w długim pożyciu wspólnym przemieszały się ze sobą, złączyły w jednym kulcie religijnym, przy czym w interesie tego kultu religijnego połączono dzieje obu plemion w jedną całość.
3. Pisma Starego Testamentu są zbiorem z piśmiennictwa i wiar dawnych przedżydowskich kulturalnych narodów, któremu przez odpowiednie przerobienie starano się nadać pozór jednolitości, z którego atoli przy bliższym badaniu wychodzi na jaw różnorodność pochodzenia.
4. Pisma proroków wyszły z duchowego ruchu izraelskiego ludności wieśniaczej, odrzucającego i zwalczającego wzrastające zjudaizowanie i korupcję. Są więc pierwszymi antysemickimi pismami starożytności.
5. Gdzie w starotestamentowych pismach przeziera podniosłe pojęcie idei boskiej i głęboki patos etyczny, tam wszędzie należy doszukiwać się źródła izraelskiego. Prawdziwa istota judaizmu natomiast zasadza się na zupełnym braku poczucia etycznego; zastępuje je pojęcie: korzyści, zysku. Cnotliwym i bogobojnym nazywa Judejczyk wszystko, co daje materialną korzyść (bogactwo, długie życie, liczne potomstwo etc.). Godności ludzkiej i praw ludzkich w narodach nieżydowskich judejska wiara nie uznaje. Istotą judaizmu jest tylko nienawiść do świata niejudejskiego.
6. Chrystus pochodzi z niejudejskiego plemienia Galilejczyków a Jego nauka, jako nadmierny idealizm, stanowi najjaskrawsze przeciwieństwo, ba nawet przezwyciężenie judejskich przykazań samolubstwa. Dlatego Judejczycy uznają w Chrystusie wroga i wzgardziciela ich pojęć zasadniczych i stąd wypływa i nadal żywotna nienawistna wzgarda idealizmu Chrystusowego¹.
7. Zarówno era izraelicka, jak i chrystjaniczna pozostały bez najmniejszego wpływu na etyczny światopogląd żydowski. W kilka wieków po Chrystusie rekonstruują rabini w Talmudzie swojego starego Boga judejskiego, Schaddai Abrahamowego w Jego niezmiennej formie, jako ekskluzywnie narodowego Boga Hebrajów, który łaską obdarza tylko swój lud, a przepełniony nienawiścią, wzgardą i żądzą zemsty nad wszystkimi pozostałymi narodami. Talmud wyciąga bezlitosne konsekwencje z wyjęcia z pod praw wszystkich niejudejskich narodów. Na wielu miejscach wyrażono w nim jasno, że żydzi nie mają się poczuwać do żadnych norm etycznych w stosunku do nieżydów, którzy winni być traktowani, jako istoty zwierzęcego świata. Ponieważ Judejczycy, nawet nowocześnie oświeceni, nigdy nie dementowali i nie wyparli się tego pojęcia bóstwa, ludzkość niejudejską potępiającego, przeto należy przyjąć, że pojęcie to jest nadal dla nich obowiązującym.

¹ Na tym stanowisku stoją wobec tego problemu Chamberlain, Dühring, Hartmann i von Wirth (Rasse und Volk, 1914). Ten ostatni udowadnia, że Galilea zamieszkana była przez Hetytów, inaczej Kassów. Poglądy te zwalczał prof. teologii Edward König (Das Antisemitische Hauptdogma, 1914). Według Chamberlaina Galilea granicząca z Fenicją zamieszkiwana była w północnej swej części przez Hetytów, w południowej przez Amorytów; ci ostatni wedle Chamberlaina – byli Arjami.

Powyższy tekst pochodzi ze zbioru Adolfa Nowaczyńskiego Mocarstwo anonimowe, wydanego w 1921 roku.