Po rozbiorach Polski wszelkie próby odzyskania niepodległości były kontrolowane przez Żydów. Do upadku powstania 1831 roku byli to przeważnie frankiści, jak choćby Wojciech Turski, który usiłował pieśń legionów „Jeszcze Polska nie zginęła” zastąpić własną przeróbką Marsylianki. Uzyskał nawet poparcie, przebywającego wówczas w Szwajcarii, Kościuszki. Podobną rolę odegrali Żydzi w czasie powstania 1863 roku i rewolucji 1905 roku. Jej przebieg stwarzał szanse na autonomię Królestwa Kongresowego. To wywołało wśród Żydów zaniepokojenie. W 1906 roku odbyły się narady u rabina Icchoka Goldberga. Miały one miejsce w Landwarowie pod Wilnem. Decyzje, które tam zapadły, stały się podstawą programu uchwalonego w grudniu 1906 roku na III ogólnorosyjskim zjeździe syjonistycznym w Helsinkach.

Program ten zwany programem helsingforskim, miał stanowić dla Żydów zabezpieczenie na wypadek, gdyby na terenie skupienia żydowskiego miały powstać jakiekolwiek autonomiczne rządy polskie. Żądano w nim:

• gwarancji praw mniejszości narodowych
• pełnego równouprawnienia narodowości żydowskiej,
• przedstawicielstwa mniejszości żydowskiej przy wyborach
• samorządu narodowego dla Żydów
• praw dla języka hebrajskiego i żargonu w szkołach, sądach i życiu publicznym
• zmiany odpoczynku niedzielnego na sobotni

Program ten stał się podstawą narzuconych Polsce, Rumunii i Czechosłowacji tzw. traktatów o mniejszościach narodowych. Nie trzeba chyba dodawać, że stało się tak na żądanie Żydów. Przywódca syjonistów-rewizjonistów Żabotyński tak o tym pisze:

„Istota wszystkich umów mniejszościowych jest helsingfroska. Zasada, że państwo musi być siedzibą narodową nie tylko dla swego narodu, ale również dla swoich mniejszości, że nie asymilowanie mniejszości, lecz właśnie utrzymanie ich właściwości jest zadaniem państwa i prawa, to dźwięczy w każdym słowie i w każdym dokumencie pokojowym”. – Żargonowy Hajnt z 1928 roku.

W ostatnich latach przed I wojną światową rząd rosyjski przypomniał sobie o żydowskiej strefie osiadłości, wprowadzonej przez Katarzynę II w latach 1791 i 1793 i zaczął wysiedlać Żydów na dawne terytoria Rzeczypospolitej. Te zarządzenia nie mogły spodobać się Żydom i ich stosunek do caratu uległ radykalnej zmianie. Wybuch wojny spowodował, że zdecydowanie opowiedzieli się oni po stronie Niemiec, mając nadzieję na to, że przy ich pomocy uda się im zmienić nieprzychylny dla nich stan rzeczy w Rosji.

Rosja po wybuchu wojny ogłasza manifest Mikołaja Mikołajewicza, a dowództwo wojsk niemieckich wydaje do ludności polskiej „patriotyczną” odezwę. W Austrii tworzy się Naczelny Komitet Narodowy i legiony. Jak widać wszyscy zaborcy zabiegają o względy ludności polskiej. Pomimo że była to z ich strony tylko gra, to żydostwu zajrzało w oczy widmo odradzającej się Polski.

W październiku 1914 roku w Berlinie wypowiada się w tej sprawie, w przedmowie do swojej książki Rasa a żydostwo, Karol Kautsky:

„By rozumieć interesy żydów w Rosji, należy uwzględnić ich rozpaczliwe tam położenie, przedstawione w pracy niniejszej, a polegające głównie na granicy osiadłości, ciasnym rejonie, gdzie skupieni w znacznych ilościach, tylko pewnym określonym mogą się poświęcić zawodom. Pragną oni tam przede wszystkim wolności i powitają każdą zmianę, która choćby im widoki na jej uzyskanie otworzyła, a odrzucą wszelką zmianę, po której się tej wolności spodziewać nie mogą”.

Na cóż więc mogą się zgodzić Żydzi? Z pewnością na republikę liberalną, a jeszcze chętniej na bolszewizm. Przecież strefa osiadłości, zamknięcie ich w granicach słabej ekonomicznie Rzeczypospolitej, podyktowały im konieczność rozbiorów w XVIII wieku. Teraz znowu zepchnięto ich na te same terytoria, a jest ich znacznie więcej. Za to ma Rosję spotkać kara. Ażeby tego było jeszcze mało, to Rosja, szczerze lub nie, podnosi kwestię polską. Niemcy, prędzej czy później, muszą odpowiedzieć tym samym. To jest w ich własnym interesie. Póki co, komedię rozpoczęła Austria, ona pierwsza podjęła konkretną decyzję. Żydzi muszą szybko zareagować, oznajmić na co mogą się zgodzić. Jak daleko pozwolić sprzymierzonymi z nimi Niemcom i Austrii prowadzić tę niebezpieczną grę. W ich imieniu wypowiada się Karol Kautsky w dalszej części cytowanej wyżej przedmowy:

„Utworzenie samodzielnego państwa polskiego, otoczonego trzema wielkimi mocarstwami, byłoby dla żydów jednoznaczne z dotkliwszym jeszcze zacieśnieniem granicy osiadłości i zupełną utratą widoków na jej zniesienie. Miałaby do tego nowa Polska przybrać cechy ultramontańskie (katolickie – przyp. aut.) i junkierskie, to w tym wypadku byłaby już dla nich nieznośnym pogorszeniem i tak już rozpaczliwego dla nich położenia. Co by oni natomiast z radością wielką przywitali, to wolną i demokratyczną Polskę, stojącą w ścisłym politycznym i gospodarczym związku z jednym z wielkich mocarstw, gdzie wolności ich żadne ciasne by nie tamowały granice”.

Nie można było jaśniej i prościej opisać przyczyn rozbiorów Polski w XVIII wieku, niż uczynił to Żyd-socjalista. To właśnie wtedy Polska była otoczona trzema wielkimi mocarstwami, a więc czymś dla Żydów równoznacznym z dotkliwszym zacieśnieniem granicy osiadłości, niż to miało miejsce na początku XX wieku. Pisze więc Kautsky wyraźnie, że można się od biedy zgodzić na słabą Polskę, pozostającą w ścisłym politycznym i gospodarczym związku z jednym z wielkich mocarstw, czyli taką, która jest pozbawiona samodzielności politycznej i gospodarczej. I jakież to mocarstwo nadaje się na partnera? Przedmowa jest pisana i drukowana w Berlinie w trzecim miesiącu wojny, a więc nie ma wątpliwości. Kautsky ma oczywiście na myśli Niemcy.

Tymczasem Niemcy zajmują Królestwo, tworzą polski uniwersytet w Warszawie i zwołują Tymczasową Radę Stanu. Zdaniem Żydów tę polityczno-wojskową grę posunięto za daleko. W całej żydowskiej prasie, we wszystkich żydowskich organizacjach na świecie wybucha antypolska obsesja. Żydzi zaczynają wątpić w Niemców. Szukają oparcia w Ameryce. L. D. Brandeis z Nowego Jorku rozsyła Żydom osiadłym w Polsce list, w którym zapewnia:

„Wobec neutralności zachowanej przez Stany Zjednoczone, istnieje przypuszczenie, że po wojnie żydostwo amerykańskie będzie mogło wywrzeć wpływ na losy żydów zamieszkałych w innych krajach”.

Publikując ten list, jedno z pism litwackich, Jewrejskaja Żyzń z dnia 22 listopada 1915 roku, dodaje własną opinię:

„Nie możemy sobie wyobrazić większego nieszczęścia dla żydów i całej Europy nad niekontrolowaną gospodarkę Polaków gdziekolwiek w czasie najbliższym. Uznajemy zasadą samodzielności narodów, wszelako niepodległość Polski byłaby najbardziej jaskrawym naruszeniem tej idei, o czym przekonaliśmy się, patrząc na gospodarkę w Galicji, w Rosji, nawet na zewnątrz Polski. Tylko dzięki obcym władzom i innym narodowościom istniała gwarancja, że polska autonomia nie była niebezpieczna”.

Obawy Żydów były jak najbardziej uzasadnione. Polski ruch spółdzielczy w Królestwie rozwijał się bardzo dynamicznie. Polegał on na tworzeniu spółdzielni – własnych sieci handlowych i sklepów, w których ich członkowie mogli zaopatrywać się w towary po atrakcyjnych cenach. Te sklepy to, przy zachowaniu wszelkich proporcji, były w tamtych czasach odpowiednikami późniejszych supermarketów. One stanowiły wielkie zagrożenie dla żydowskich drobnych sklepikarzy. Jak twierdzi wielu ówczesnych ludzi, zaangażowanych w ten ruch, gdyby nie wybuch wojny w 1914 roku, to Żydzi ze swoimi sklepikami musieliby zbankrutować. Nie przypadkiem więc i obecna władza systematycznie niszczy polską drobną przedsiębiorczość. Wyróżnia się tu odeski Żyd – Kaczyński, który mówi wprost: skoro polscy drobni przedsiębiorcy nie radzą sobie, to powinni wyjechać.

W miarę jak kwestia polska nabiera rozpędu i znaczenia, światowe żydostwo staje się coraz bardziej aktywne. Akt niemiecki z 5 listopada 1916 roku dolewa oliwy do ognia. Sigmund Mayer, Die Wiener Juden, Wien – Berlin, 1917 pisze:

„Wojna, która dla Galicji stała się zapowiedzią oficjalnych przemian i łączącej się z nimi autonomii, a – w dalszej konsekwencji – powstanie samodzielnego Królestwa Polskiego – te zjawiska wytworzyły nowe położenie. Na podstawie doświadczeń ostatnich dziesięcioleci musiała powstać obawa, że oba te nowe twory będą musiały pociągnąć za sobą największe niebezpieczeństwo dla tamtejszych żydów i ich istnienia. W Berlinie dla ochrony żydów wschodnich i ich praw powstało zjednoczenie…”

Żydowska propaganda przeciw budowie państwa polskiego przybrała takie monstrualne rozmiary, tak rozlała się po całym świecie, że wśród polskich Żydów budzi przerażenie, że gdyby, wbrew tej propagandzie, powstało państwo polskie, to mogłoby pociągnąć do odpowiedzialności miejscowe żydostwo. Efektem tego strachu była wydana w Berlinie w 1916 roku książka Die polnische Judenfrage. Jej autor, Benjamin Segel, Żyd galicyjski, stara się tonować zapędy światowego żydostwa i pisze w niej:

„W Ameryce miał miejsce cały szereg zgromadzeń żydowskich, na których odmawiano wyrażenia sympatii dla polskich dążeń wolnościowych i – co jeszcze przed rokiem byłoby niemożliwością – na innych zgromadzeniach powzięto niesłychane i niewiarygodne uchwały, że będzie się walczyć o to, aby w przyszłości ochronić żydów w Polsce przed pogromami oraz przed prześladowaniem i uciskiem ze strony Polaków.”

Żydzi żądają zabezpieczenia swych praw narodowych w Polsce. To najwyraźniej przeraża cytowanego wyżej autora, bo pisze:

„Przy sposobności najmniejszego gospodarczego, społecznego czy politycznego kryzysu rozgorzałyby przeciw nam nienawiść i wściekłość, która mogłaby nas zniszczyć. Gdzie na całym świecie istnieje państwo, które by zniosło taką kość w gardzieli.”

Benjamin Segel zdaje sobie sprawę, że cały program żydowski wobec Polski podyktowany jest mesjańskimi dążeniami, ale czuje, że gra może być ryzykowna, więc protestuje:

„O eschatologiczne (związane z celem ostatecznym – przyp. aut.) nadzieje żydów nie dbaliśmy nigdy, co zaś za plany pragną urzeczywistnić ci, którzy wywędrowali z naszego kraju; czy chcą założyć państwo w Palestynie, czy w Ugandzie, czy w Mezopotamii, to pozostaje wyłącznie ich sprawą. Jednak żydzi, którzy pozostają w naszym kraju, ciążą już samą wagą swej liczebności na życiu i losie wszystkich współmieszkańców kraju i współstanowią o nim; ci żydzi obchodzą nas bardzo.”

Ostrzeżenie to nie wywarło wrażenia na światowym żydostwie. Przed i w trakcie kongresu wersalskiego robiło ono wszystko, by osłabić Polskę, pomniejszyć ją, uzależnić od Ligi Narodów, a nawet od polityki Niemiec. Żydzi amerykańscy: Jakub Schiff (finansował przewrót bolszewicki w Rosji), Cohen, Frankfurter, Szapir i Mary Sunkovich, zobowiązali telegraficznie w dniu 28 maja 1919 roku Wilsona, by nie oddawał Śląska Polsce bez plebiscytu. Wilson posłusznie wykonał rozkaz. W nagrodę jeden z warszawskich placów został nazwany jego imieniem. Po II wojnie światowej nazwę zmieniono na plac Komuny Paryskiej, a po roku 1989 wrócono do poprzedniej nazwy. Zapewne Polacy, znając „zasługi” Wilsona, nie nazwaliby go tak, ale w Polsce rządzą ci, którzy mają mu co zawdzięczać.

Żydzi byli przeciwnikami połączenia Wileńszczyzny z Polską. Wileńskie pismo żargonowe Lecte Najer jeszcze w czerwcu 1918 roku pisało:

„Tajemnicą publiczną jest, że Polacy zwrócili się do żydów z propozycją wspólnego działania za przyłączeniem Litwy do Polski… Dziękujemy za polską moralność hotentocką w Europie, powtarzamy wyraźnie, że nie mamy najmniejszej chęci zostać polskimi żydami. Chcemy mieć takie samo równouprawnienie społeczne i narodowe, jak Polacy. Kultura żydowska jest starsza i bardziej rozwinięta niż polska. Przyłączenie do państwa polskiego odrzucamy jednomyślnie, mając w Wilnie 75 tysięcy żydów, czyli liczbę żadną miarą nie mniejszą niż Polacy… gdyby była mowa o zmianie granic, to moglibyśmy się zgodzić na każde rozwiązanie, byle nie polskie. Gdyby wystąpiła tendencja oddania Wilna Polsce wówczas musielibyśmy zmobilizować całe żydostwo do obrony naszej Jerozolimy litewskiej.”

Polska odrodziła się, lecz według Żydów przyszłość nie musi być taka zła. Należy utrzymać żydowskie skupienie w Polsce, przetrwać do lepszych czasów. Abraham Kotik, w Di nacjonale minderhajtem un Iden in Polien, Warszawa, 1922, nakładem Di Cajt pisze:

„Przed wojną nasza przyszłość inaczej wyglądała niż obecnie, ona przedstawiała się nam w innych barwach. Obszar Syberii, Kaukazu, Środkowej Rosji i innych części mogły służyć jako rynek dla miejskiego przemysłu, w którym my bierzemy udział, jako wytwórcy i kupcy… Nasze ambicje na przyszłość, całe nasze wyrachowanie na przyszłość, były związane z dalszym rozwojem narodu rosyjskiego i państwa rosyjskiego. Upadnie rząd carski – wszak w końcu musi on upaść – upadną łącznie z nim ciasne granice sfery osiadłości żydowskiej i my staniemy się wolnymi obywatelami wolnego rosyjskiego państwa… Było to swoiste, centralistyczne dążenie, którym były opanowane wszystkie warstwy narodu żydowskiego, była orientacja na naród panujący. Nadeszła wojna, strefa osiadłości została oderwana od Rosji i myśmy pozostali naturalnie w tych samych granicach osiadłości… Granice naszej osiadłości stały się granicami państwa polskiego. Na położenie, w którym znaleźli się żydzi w nowo wytworzonym państwie polskim, większość żydów dała jedną odpowiedź: uciekać, emigrować. Takiej odpowiedzi nie może dać cała rasa żydowska… Winniśmy i musimy pozostać w Polsce. W ogóle powinniśmy przestać być narodem stale trzymającym w ręku tułaczy kij i worek na plecach. Polska jest krajem przez nas zasiedziałym, do którego mamy nie mniej praw niż inni. Zwłaszcza, że nasze widoki w Polsce i polityczne, i ekonomiczne w istocie nie są tak smutne, jak są obecnie i jak się wydają, przeciwnie, my posiadamy dużą przyszłość w Polsce.”

A więc nie emigrować i za zgodą Żydów amerykańskich Stany Zjednoczone zamykają granicę przed żydowską emigracją. Na zebraniu tzw. Ica w Paryżu w 1925 roku jej prezydent, Philippson cytuje Georges’a Gliksman’a, L’aspect économique de la question juive en Pologne:

„Sądzimy zawsze, że jest lepiej zarówno z punktu widzenia moralnego, jak i materialnego, aby nasi współwyznawcy pozostali w swych krajach i związali się z nimi… Kwestia różnicy kosztów sama przez się rozstrzyga. Pozostawiając naszych współwyznawców w ich krajach, możemy wspomóc cztery lub pięć razy więcej rodzin, niż osiedlając ich w odległych krajach.”

Trzeba więc zostać. Nadzieja na przyszłość jest. Na razie wypada przechować żydostwo sztucznie. Z Ameryki płyną miliony dolarów na zapomogi, bezprocentowe kredyty, kasy zapomogowe, stypendia, spółdzielnie itp. Do 1928 roku amerykańscy Żydzi wspomogli Żydów wschodnich kwotą 500 milionów dolarów. Byle tylko przetrwać! Może nadejdą lepsze czasy. Póki co należy przemilczeć swój stosunek do odrodzonej Polski.

Wszystkie powyższe cytaty pochodzą z książki Henryka Rolickiego Zmierzch Izraela. Przeważnie są to żydowskie źródła, więc nie ma mowy o jakiejś teorii spiskowej. Tak mówią i myślą Żydzi. Większość z tych cytatów ma ponad 100 lat, ale treści w nich zawarte nie straciły na aktualności. Zawsze chodzi o przystosowanie się Żydów do zmieniającej się rzeczywistości, a jeśli trzeba, to zmienia się taktykę i teorię, co oczywiście nie zmienia faktu, że jak warunki pozwolą, to powraca się do tych starych taktyk i teorii.

Książka Rolickiego została wydana w 1932 roku. To był okres, w którym żydostwo światowe doznawało kryzysu, w dużym stopniu za sprawą tej wschodnioeuropejskiej biedoty, z którą nie wiadomo było, co zrobić. Wtedy wydawało się, że ona pogrąży Żydów i stąd tytuł książki Zmierzch Izraela. Rolicki zmarł w 1940 roku na skutek odmrożenia stóp, gdy zimą próbował przez słowackie góry dostać się na Węgry, a stamtąd do Francji. Nie dożył więc do czasów tzw. ostatecznego rozwiązania. Nawet by mu do głowy nie przyszło, że światowe żydostwo będzie w stanie poświęcić parę milionów, czy może milion, swoich współwyznawców, by móc nadal realizować swoje mesjanistyczne cele.

Izrael był potrzebny Żydom i być może bez tzw. holokaustu nie byliby oni w stanie „zgonić” tam odpowiedniej ilości swoich ziomków. To jednak nie zmienia faktu, że Polskę nadal traktują jako wyjątkowy dla nich kraj. Żydzi uważają, że oni byli w nim wcześniej, i że z tego powodu mają do tego miejsca większe prawa niż Polacy. Świadczą o tym ich nerwowe reakcje na poglądy dotyczące istnienia tzw. Wielkiej Lechii, czyli potężnego państwa polskiego przed chrztem Polski. Znamienna była reakcja Żyda Michalkiewicza, udającego polskiego patriotę, który na pytanie dziennikarza o Wielką Lechię odpowiedział wyjątkowo agresywnie: To są ubeckie rzygowiny! No cóż! Panu Stasiowi puściły nerwy i jednocześnie zdemaskował się, bo pośrednio opowiedział się za żydowską interpretacją historii.

Żydzi zawsze byli wrogami Polaków i zawsze dążyli do ich zmarginalizowania w ich własnym państwie, a jak trzeba było, zgodnie z ich interesem, to je likwidowali. Z jednej strony dążyli do utrzymania żydowskich mas w autonomii, oddzieleniu od polskiego społeczeństwa, z drugiej – po powstaniu 1863 roku – postanowili sobie zostać polską inteligencją. I to im się udało. Podczas II wojny światowej zniknęła żydowska biedota, a elita żydowska – przetrwała. Dziś tworzy ona polską inteligencję i rządzi Polską. Jeśli zajdzie taka potrzeba, to ją zlikwiduje. Pierwszym krokiem w tym kierunku może być wyjście Polski z unii.