W poprzednim blogu, z okazji kolejnej rocznicy stanu wojennego, pisałem o tym, jak pożyczka wpłynęła na dalszy rozwój sytuacji politycznej i gospodarczej w Polsce. Czasem mam takie wrażenie, że wszelkie analizy zaczynają się w miejscu, w którym powinny się skończyć. Żeby to wyjaśnić, posłużę się cytatem. Marian Miszalski w książce Najnowsza spiskowa historia Polski pisze:

»Na czym zatem opierał Gierek i kierownictwo partyjno-rządowe swą strategię modernizacji polski w 1970 roku? (W 1971 roku – przyp. mój). Dlaczego uważali (jeśli przypisywać im nawet dobre intencje), że pożyczone pieniądze zainwestowane w gospodarkę socjalistyczną przyniosą zysk, z którego spłacą pożyczki i odsetki, a ta zmodernizowana, lecz zasadniczo nie zmieniona gospodarka socjalistyczna sama „pociągnie” dalej?

Jedyna rozsądna odpowiedź, jaka nasuwa się przy założeniu ich dobrych intencji, brzmi: przyjęli to założenie z ciasnoty horyzontów intelektualnych. Mniej uprzejma odpowiedź: z cynizmu i koniunkturalizmu, wyrażającego się w chęci dojutrkowego trwania i bogacenia się „przy żłobie”, bez oglądania się na przyszłość i na koszty tej chybionej „modernizacji”. Trzecia wreszcie odpowiedź mogłaby brzmieć: była to koncepcja nie tyle „ekipy Gierka”, co kierownictwa sowieckiego, które potraktowało Polskę jako teren pewnego eksperymentu polityczno-gospodarczego, niewiele kosztującego Sowiety, a mogącego pomóc im w dostępie do zachodnich technologii. Jeśli tak, to początkowo, w Moskwie, właśnie sowiecka razwiedka najbardziej popierać musiała ów eksperyment (ciepło, ciepło: to gen. Wojciech Jaruzelski, Stanisław Kania i wicepremier Piotr Jaroszewicz uczestniczyli aktywnie w antygomułkowskim spisku…).

Najprawdopodobniej wszystkie te trzy odpowiedzi cząstkowe składają się dopiero na odpowiedź pełną.«

Miszalski nie ma racji, gdy pisze, że zmodernizowana gospodarka socjalistyczna nie byłaby w stanie spłacić pożyczki i odsetek. Chiny są gospodarką socjalistyczną, a może nawet komunistyczną, a radzą sobie doskonale. Problem polegał na tym, że gospodarki krajów socjalistycznych były odcięte od świata. Ich waluty nie były wymienialne. To jest problem, którego doświadczyli frankowicze. Fundamentalna zasada finansów jest taka: “Bierz kredyt w walucie, w której zarabiasz”. W przeciwnym wypadku kończy to się bankructwem lub całkowitym uzależnieniem od wierzyciela. Nie ma też racji, gdy twierdzi, że te kredyty służyły do zakupu nowych technologii, które wykorzystał Związek Radziecki. Raz, że najnowszych technologii Zachód nie sprzedawał, a dwa, że tenże Związek Radziecki te najnowsze technologie dostawał od Zachodu bezpośrednio i to od czasów rewolucji październikowej.

Tak więc analiza Miszalskiego zaczyna się w miejscu, w którym powinna się zakończyć, bo najważniejsze jest to, jak doszło do udzielenia tego kredytu. Czy przedstawiciele rządu i partii pojechali na zachód i weszli do jakiegoś dużego banku i poprosili o kredyt, a bankier zapytał, jakie mają zabezpieczenie. Zapewne tak to się nie odbyło. W takim razie jak? Podstawowe pytanie brzmi: do kogo należą banki? Banki należą do Żydów. Bank PRL-u był oficjalnie państwowy, ale kontrolowany również przez Żydów. Dla żydowskiego kierownictwa politycznego banki są narzędziem do wywierania wpływów i do podporządkowywania sobie państw i narodów. Od kogo więc wyszedł pomysł, by zmodernizować Polskę przy pomocy zachodnich kredytów? Ci, którzy ich udzielili, doskonale wiedzieli, że Polska ich nie spłaci i o to właśnie im chodziło. Zapewne więc żydowscy przywódcy polityczni i ideowi opracowali koncepcję modernizacji Polski, która miała doprowadzić do wielkiego kryzysu. Bankierzy i politycy wykonali rozkaz. A te wszelkie rozważania o razwiedkach, frakcjach, o dorywaniu się do żłoba itp., to wszystko prawda, tyle że służy to tylko i wyłącznie rozmyciu problemu, odwróceniu uwagi od prawdziwych sprawców tego nieszczęścia i ukryciu prawdziwego mechanizmu podporządkowywania sobie narodów i państw. Gdyby więc żydowscy przywódcy polityczni mieli inną koncepcję, to żydowskie banki kredytu nie udzieliłyby, a już na pewno takiego, który byłby możliwy do spłacenia. I ani razwiedka, ani Sowiety, jak pisze Miszalski, niczego nie wskóraliby. Mogliby sobie co najwyżej poruszać palcem w bucie. Miszalski pochodzi z tej samej nacji, co Michalkiewicz – to kumple. Ich zadaniem jest robienie gojom wody z mózgu, choć trzeba przyznać, że robią to na wysokim poziomie.

Kwestie finansowe są raczej mało znane przeciętnemu Polakowi i przeważnie nie interesuje się on nimi. Dla większości pieniądze są celem samym w sobie, a dla Żydów są jedynie środkiem do celu, którym jest uzależnienie od siebie innych nacji. Do tego potrzebują bardzo dużo pieniędzy. Nie jest to jednak dla nich problem, bo to oni sami sobie je fabrykują, choć teraz bardziej adekwatnie jest powiedzieć – kreują.

Żeby to wszystko zrozumieć trzeba zacząć od początku. Willem Middelkoop w książce Wielki reset pisze:

»Bankowość opartą na systemie rezerw cząstkowych zapoczątkowano pod koniec średniowiecza, kiedy włoscy bankierzy – często złotnicy – zaczęli wystawiać „papiery dłużne” (weksle) klientom, którzy trzymali u nich swoje złote monety. Tymi papierami wartościowymi coraz częściej posługiwano się jak pieniędzmi, gdyż miały oparcie w złocie. Gdy bankierzy zauważyli, że złotych monet prawie nigdy nie zabierano z ich skarbców, zaczęli wystawiać weksle na sumy przewyższające wartość przechowywanego u nich złota. Te weksle uważa się za pierwsze kwity bankowe, czyli banknoty.«

To tak w dużym skrócie, by ogarnąć istotę problemu. Natomiast Louis Even, kanadyjski propagator kredytu społecznego, w artykule Złotnik, który został bankierem, z października 1936 roku, opisuje ten mechanizm bardziej szczegółowo i przystępnie. Dlatego uznałem, że jest warty przybliżenia. Artykuł ten ukazał się w dwumiesięczniku Michael, wydanie promocyjne nr 16, luty 2015.

»Przy odrobinie wyobraźni zapewne potraficie się przenieść w myśli do dawnej Europy, już starej, ale jeszcze mało rozwiniętej, kultywującej zwłaszcza sztukę wojny i prześladowań, i rozbudzającej mimo to stopniowo opowieści poszukiwaczy przygód i podróżników. Może to być czas, kiedy Jacques Cartier wspiął się na szczyt Mont Royal, prowadzony przez starego wodza, który chciał, żeby podziwiał on wspaniałą panoramę lasów i rzek, wobec której nawet dusza czerwonoskórego nie może pozostać obojętna. Albo było to raczej zanim Krzysztof Kolumb wypłynął na rozległy, nieznany przestwór, aby dotrzeć na wschód, żeglując na zachód.

Wówczas pieniądz nie odgrywał jeszcze tak wielkiej roli w transakcjach handlowych. Większość z nich poległa na prostej wymianie towaru za towar. Królowie, wielcy panowie, ludzie bogaci, wielcy kupcy posiadali jednak złoto i posługiwali się nim jako środkiem na wyposażenie albo na zdobycie towarów zagranicznych.

Wielcy panowie i narody często ze sobą walczyli; złoto i diamenty były więc narażone na napady. Dlatego właściciele złota, którzy stali się bardzo nerwowi, powierzali je coraz częściej złotnikom na przechowanie. Ci bowiem, pracując około cennego materiału, musieli posiadać solidne schowki. Złotnik brał w depozyt kosztowności, wystawiał ich właścicielowi pisemne zaświadczenie i przechowywał je za odpowiednim wynagrodzeniem. Oczywiście właściciel mógł się upomnieć, gdy tylko zechciał, o zwrot depozytu w części lub całości.

Kupiec udający się z Paryża do Marsylii albo z Troyes do Amsterdamu mógł zaopatrzyć się w potrzebne mu złoto. Po drodze bywał jednak narażony na napady. Dlatego też starał się namówić swego sprzedawcę w Marsylii czy w Amsterdamie, żeby zamiast złota przyjął pisemne upoważnienie na część majątku, będącego w depozycie u złotnika w Paryżu czy w Troyes. Kwit złotnika stanowił dowód na istnienie tego majątku.

Zdarzało się również, że dostawcy w Amsterdamie czy gdziekolwiek indziej, udało się namówić swego własnego złotnika w Londynie czy w Genewie na przyjęcie za jego usługi transportowe podpisanego kwitu, który otrzymał od swego francuskiego sprzedawcy. Krótko mówiąc, stopniowo doszło do tego, że kupcy wymieniali między sobą kwity zamiast złota, żeby go niepotrzebnie nie wozić i nie narażać na rabunek. To znaczy, że kupiec, zamiast iść do złotnika po sztaby złota, żeby zaspokoić swego wierzyciela, wręczał mu kwit złotnika, upoważniając go tym samym do podjęcia złota przechowywanego przez złotnika.

Zamiast złota przechodziły więc z rąk do rąk kwity złotnika. Ponieważ liczba sprzedających i kupujących była niewielka, nie był to zły system. Łatwo bowiem było śledzić przechodzenie kwitów.

Pożyczkodawca złota

Złotnik dokonał niebawem odkrycia, które powinno było wprawić ludzkość w większe zdumienie, niż słynna podróż Krzysztofa Kolumba. Z doświadczenia wysnuł wniosek, że niemal całe powierzone mu złoto pozostawało w jego schowkach nienaruszone. Zaledwie jeden na dziesięciu właścicieli złota kiedykolwiek wyciągał go z sejfu. Właściciele tego złota posługiwali się w swoich transakcjach handlowych prawie wyłącznie kwitami złotnika. Niewielu z nich zgłaszało się po swoją własność.

Chciwość, żądza wzbogacenia się szybciej niż tylko pracując jako jubiler, przyśpieszyły jego tok myślenia i dodały mu odwagi. „Dlaczego nie miałbym pożyczać złota?” – pomyślał. Zauważcie: pożyczać złoto, które nie było jego własnością! Ponieważ dusza złotnika nie odznaczała się prawością duszy świętego Eligiusza (po francusku św. Eloi, szefa mennicy królów francuskich – Chlotara II i Dagoberta I w VII wieku), pielęgnował tę ideę. Posunął się w swoich zamysłach jeszcze dalej: „Chociaż to nie jest moja własność, będę pożyczał złoto na procent. Jeszcze lepiej, mój Mistrzu (czy przemawiał do Szatana?), zamiast złota będę pożyczał kwity, a procentów będę żądał w złocie: ono będzie do mnie należało, a złoto moich klientów pozostanie nienaruszone w schowkach, na pokrycie nowych pożyczek”.

Utrzymywał to odkrycie w tajemnicy nawet przed żoną, która była zdziwiona, gdy często zacierał ręce z radości. Niebawem nadarzyła się okazja urzeczywistnienia tych planów, choć nie było wówczas „The Globe and Mail” czy „The Toronto Star”, w których mógłby umieścić ogłoszenie.

Pewnego dnia odwiedził go przyjaciel, który potrzebował złota do pewnej transakcji. Nie był biedny: miał dom i gospodarstwo. Jako wynagrodzenie za pożyczkę obiecał dodatkowe złoto. Poręczył swoją własnością, której wartość z pewnością przewyższała wartość pożyczki. Gdyby nie mógł się wywiązać się ze swoich zobowiązań, złotnik będzie mógł zawładnąć jego majątkiem.

Złotnik się ucieszył i dał się prosić tylko dla zachowania pozorów. Dał mu do wypełnienia formularz i wyjaśnił, z bezinteresowną pozą, że pozostawanie z dużą ilością pieniędzy w kieszeniach byłoby dla niego niebezpieczne. Następnie zaproponował przyjacielowi: „Dam ci kwit. Skutek będzie taki sam, jakbym pożyczył ci złota. Jeżeli twój wierzyciel zgłosi się do mnie z tym kwitkiem, dam mu złota, które przechowuję w swoich schowkach. Za tę usługę będziesz mi winien taki a taki procent”.

Wierzyciel na ogół nie przychodził. On sam wymieniał kwit złotnika z kimś innym za coś, czego potrzebował. W międzyczasie wiadomość o pożyczkodawcy złota zaczęła się rozchodzić. Ludzie przychodzili do niego. Dzięki innym podobnym pożyczkom, udzielanym przez złotnika, wkrótce krążyło już o wiele razy więcej jego kwitów, niż miał on złota na ich pokrycie w schowkach.

Złotnik stworzył po prostu obieg pieniędzy, ciągnąc z tego procederu duże zyski. Szybko otrząsnął się z początkowej obawy, że zbyt wielu posiadaczy jego kwitów zgłosi się po złoto naraz. W pewnych granicach mógł działać zupełnie spokojnie. Co za gratka! Pożyczać złoto nie będące jego własnością i ciągnąć z tego zyski dzięki zaufaniu, jakie w nim pokładano; starał się je bardzo podtrzymywać! Nie ryzykował niczym, dopóki dysponował odpowiednią rezerwą w swoich schowkach, jak mówiło mu doświadczenie. Jeżeli dłużnik nie mógł wywiązać się ze swoich zobowiązań i nie spłacał pożyczki na czas, złotnik przejmował jego własność, powierzoną mu jako gwarancję. Sumienie złotnika szybko uległo wypaczeniu. Przestało mu dokuczać, jak to było z początku.

Tworzenie kredytu

Złotnik wkrótce uznał za stosowne zmienić formułę na swoich kwitach. Zamiast pisać: „Zaświadczenie Johna Smitha…”, pisał po prostu: „Obiecuję wypłacić okazicielowi…”. Kwity te krążyły jak pieniądz ze złota. Z pewnością zawołacie: „To nie do wiary!”. Spójrzcie jednak na swoje banknoty. Przeczytaliście umieszczony na nich napis. Czy nie są one zupełnie podobne do kwitów złotnika i czy nie krążą jako pieniądz? (Na banknocie jednodolarowym jest napis: This note is legal tender for all debts, public and private – przyp. mój).

Prywatny system bankowy, twórca i władca pieniądza, został więc wyhodowany w schowkach dawnego złotnika. Jego pożyczki stworzyły kredyt bankowy, bez naruszania złota. Prymitywne zaświadczenia złotnika zmieniły formę, przyjmując postać zwykłej obietnicy wypłacenia za okazaniem. Kredyty wypłacane przez bankiera noszą nazwę depozytów, wskutek czego ludność wyobraża sobie, że bankier wypożycza tylko sumy zdeponowane w banku. Kredyty te wchodzą w obieg jako czeki wystawiane na te kredyty. Zastąpiły one pod względem ilości i znaczenia legalny pieniądz rządu, którego rola była już tylko drugorzędna. Bankier tworzył dziesięć razy więcej banknotów niż państwo.

Złotnik przemieniony w bankiera

Złotnik przemieniony w bankiera dokonał nowego odkrycia: zauważył, że jeżeli puszczał w obieg większą liczbę kwitów (kredytów), handel, przemysł, budownictwo ulegały przyśpieszeniu. Jeżeli zaś ograniczał kredyty, co z początku robił w obawie, że zbyt wielu klientów zgłosi się naraz po złoto, paraliżował w ten sposób rozwój przedsiębiorczości. Wydawało się, że istniała, w tym drugim przypadku, nadprodukcja, kiedy w rzeczywistości powstawał duży niedostatek, gdyż produkty pozostawały niesprzedane ze względu na niedostateczną siłę nabywczą. Ceny spadały, mnożyły się bankructwa, pożyczkobiorcy nie mogli wywiązać się ze swoich zobowiązań wobec bankiera, który przejmował ich własności.

Bankier, bardzo zdolny do robienia interesów, dopatrzył się swojej wielkiej szansy: przemienić w pieniądz cudzy majątek dla własnego zysku! Mógł robić to dowolnie, podwyższając lub skąpo obniżając ceny. Mógł więc manipulować cudzym majątkiem, jak chciał, wykorzystując w czasie inflacji klientów, a kupców w czasie recesji.

Bankier staje się wszechwładnym panem

W ten sposób bankier stał się wszechwładnym panem, trzymając wszystkich w swojej mocy. Okresy pomyślności i zastoju następowały po sobie. Ludzie, którzy z tego powodu cierpieli, byli przekonani, że jest to naturalne i nieuniknione.

W międzyczasie uczeni i technicy starali się wynaleźć sposób na opanowanie sił przyrody i rozwój środków produkcji. Pojawiły się drukarnie, rozpowszechniła się wiedza, powstały nowocześniejsze miasta i miasteczka, pomnożyły się i ulepszyły środki żywnościowe, odzież, rozrywki itd. Człowiek zapanował nad siłami przyrody, wprzągł w swoją służbę elektryczność i parę. Wszystko się zmieniło, z wyjątkiem systemu pieniężnego.

Bankier utrzymywał swoje plany w tajemnicy. Wykorzystując zaufanie, jakim cieszył się wśród ludzi, odważył się ogłosić w mediach, zależnych od niego finansowo, że to banki wyciągnęły świat z barbaryzmu i przyczyniły się do ucywilizowania ludzkości. W ten sposób zepchnął uczonych i inne twórcze umysły na drugi plan drogi postępu. Dla mas było ubóstwo i lekceważenie, dla wszystkich finansistów – bogactwo i honory!

Jako ich godny następca, Herbert Samuel Holt (1856-1941) [kanadyjski inżynier, bankier, biznesmen i dyrektor około 250 przedsiębiorstw na świecie, o reputacji człowieka bezwzględnego – Wikipedia] dziś uhonorowany i czczony, żądał szacunku od ludzi, których wykrwawiał. Jeśli jestem bogaty i potężny, podczas gdy wy cierpicie w szponach biedy i upokorzenia pomocy społecznej, jeśli odniosłem sukces w warunkach głębokiej depresji, zarabiając do 150 procent rocznie, to z powodu waszej głupoty. Z mojej strony był to „owoc mądrej administracji”.«

Jefferson, który zawsze był przeciwny planom Hamiltona, wprowadzającym Stany Zjednoczone w system zadłużającego pieniądza emitowanego przez banki prywatne, pisał w 1816 roku:

„Szczerze uważam, iż instytucje bankowe są bardziej niebezpieczne niż armie gotowe do walki, i że zasada wydawania pieniędzy, które mają być spłacane przez potomnych pod nazwą kredytów, jest tylko sposobem zastawiania przyszłości na wielką skalę.”

To, co powyżej, to też cytat z dwumiesięcznika Michael, w którym jest też taka sentencja: „Prywatne banki pożyczają sumy oparte na realnym bogactwie narodów, które związane są na całym świecie łańcuchem niemożliwych do spłacenia długów.”

Kiedy dziś obserwuję, jak zachowuje się nasz rząd, to wniosek może być tylko jeden: oni już idą na całość. I tak jest na całym świecie. Deficyt, który chyba jeszcze w zeszłym roku wynosił 60 miliardów, w tym przekroczył 100 miliardów. Zawsze wcześniej słyszałem, że nie ma pieniędzy, a tu raptem na „ratowanie” firm, na walkę z pandemią – są. Znajdują się pieniądze na budowę różnych polowych, modułowych i czort wie jeszcze jakich szpitali. Są pieniądze na zakup szczepionek, na podwyżki dla „walczących” z pandemią. Zadłużeni są wszyscy: państwo, samorządy, firmy, ludzie. Mam takie wrażenie, że żyjemy w czasach ostatecznych. Czy globaliści wygrają? Nie do końca jestem przekonany, że tak się stanie, ale świat po tym starciu będzie już zupełnie inny.

I na koniec taka ciekawostka. Na obecnym banknocie stuzłotowym, bo taki mam pod ręką, ale na innych jest tak samo, jest napis: “Banknoty emitowane przez Narodowy Bank Polski są prawnym środkiem płatniczym w Polsce”. Jest to pisane w czterech rzędach. Za PRL-u ten napis był pisany w jednym rzędzie i można było tak zagiąć ten PRL-owski banknot, że napis wyglądał tak: Banknoty emitowane przez Narodowy Bank Polski są niczym w Polsce.