Przez cały okres istnienia PRL-u świętem narodowym był dzień 22 lipca. W tym dniu w 1944 roku został ogłoszony Manifest Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. W rzeczywistości został on podpisany i zatwierdzony przez Stalina w Moskwie 20 lipca 1944 roku. Dzień 22 lipca ustanowiono świętem narodowym i dniem wolnym od pracy ustawą Krajowej Rady Narodowej w dniu 22 lipca 1945 roku. Święto to zastąpiło zniesione ustawą KRN Święto Niepodległości obchodzone 11 listopada. Ustanowiono je ustawą z dnia 23 kwietnia 1937 roku. Z kolei ustawa Sejmu Kontraktowego z dnia 6 kwietnia 1990 roku zniosła 22 lipca jako dzień święta narodowego.

Mamy więc w Polsce problem ze świętem narodowym, bo nie wszyscy akceptują 11 listopada jako dzień odzyskania niepodległości, uważając że tym dniem powinien być 28 czerwca. W dniu 28 czerwca 1919 roku podpisano traktat wersalski i według zwolenników tej daty to właśnie wtedy Polska odzyskała niepodległość. Sądzę też, że żyje w Polsce jeszcze wielu ludzi, dla których 22 lipca jest dniem ważniejszym niż 11 listopada.

Przeciwnicy 11 listopada, jako dnia święta narodowego, twierdzą, że wtedy nic się nie wydarzyło. Wydarzyło się! W tym dni przyjechał z Magdeburga Piłsudski i Rada Regencyjna przekazała mu władzę. A więc była już jakaś władza. A jak była władza, to było też jakieś państwo. Obejmowało ono teren byłego Królestwa Polskiego i zostało ono, to państwo, utworzone przez Niemców. Sam fakt uznania Polski na arenie międzynarodowej jako nowego państwa nie zmienia tego, że było to państwo uzależnione od Niemiec i kierowane przez nich rękami Piłsudskiego. A zatem było to państwo zależne i spieranie się o to, czy Polska odzyskała niepodległość 11 listopada czy 28 czerwca jest sporem jałowym. Lata 1918-1926 to był okres, w którym Polacy dopiero starali się ją odzyskać poprzez wyrwanie władzy Piłsudskiemu. Temu m.in. służyło uchwalenie konstytucji marcowej z 1921 roku, która ograniczała jego władzę. Paradoksem było to, że komuniści, do czasu uchwalenia własnej konstytucji, wykorzystywali tę konstytucję, a konstytucję kwietniową z 1935 roku uznali za bezprawną. Niestety próby Polaków zakończyły się zamachem majowym i tym samym nastąpił koniec marzeń o niepodległości. Sanacja natomiast dokonała mordu na narodzie polskim poprzez podjęcie walki zbrojnej z Niemcami, państwem daleko potężniejszym i mogącym zaatakować z trzech stron. Tylko kretyn lub cynik, pozbawiony jakichkolwiek skrupułów, mógł podjąć taką decyzję.

Nie ma więc najmniejszego powodu, by świętować 11 listopada czy 28 czerwca. A 22 lipca? To dzień ogłoszenia Manifestu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Zawarte w nim były informacje o nowym ustroju i nowym porządku oraz o nowych granicach. I to jest, w moim przekonaniu, najistotniejsze. Wszystko można zmieniać w państwie, ale gdy zmienia się mu granice, to traci ono swoją ciągłość. Staje się wtedy państwem tymczasowym, państwem na kółkach, państwem obrotowym. Inni zaczynają postrzegać takie państwo jako takie, które dziś jest, a jutro już może go nie być, albo może być gdzie indziej. „W Polsce, czyli nigdzie” – pisał Alfred Jarry. „Polska to nie kraj, to stan umysłu” – jak chcą internetowe memy. Aż w końcu wszyscy albo prawie wszyscy uwierzą, że tej Polski nie ma. A wtedy likwidacja takiego państwa będzie rzeczą naturalną.

A jednak ta Polska jest. Od tysiąca lat w tym samym miejscu: Wielkopolska, Mazowsze i Małopolska. Nawet jeśli miałaby być bez Pomorza, to jest. Nigdy nie było Wielkiej Polski od morza do morza. Było tylko Wielkie Księstwo Litewskie od morza do morza. Z samego faktu połączenia Polski i WKL nie wynikało jeszcze, że Polska zrobiła się wielka. Ta unia spowodowała, przynajmniej częściowe, rozmycie się polskości we wschodnim morzu. Elity stamtąd zdominowały Polskę i tak trwa to do dziś. Proces ten postępuje, bo obecnie doświadczamy zjawiska, które można nazwać ukrainizacją Polski. Nie jest to zjawisko przypadkowe i jak sądzę ma bardziej dalekosiężne cele, niż nam się wydaje.

Po I wojnie światowej została Polska wtłoczona w koleiny I Rzeczypospolitej. Doklejono jej ten nieszczęsny dla niej wschód. Skończyło się to bardzo tragicznie. W moim przekonaniu Polska bez Kresów byłaby najlepszym rozwiązaniem: Wielkopolska, Mazowsze, Małopolska i Pomorze. Uniknięto by wtedy wielu konfliktów i nieszczęść. Innego jednak zdania byli wielcy tego świata, którzy wytyczali nowe granice w Europie. I wytyczyli je, w pełni świadomie, tak by tych konfliktów, pretekstów do sporów i wojny było jak najwięcej. I nie zawiedli się.

Po I wojnie światowej była więc szansa na odtworzenie Polski w jej granicach zbliżonych do etnicznych z niewielką ilością mniejszości. Być może mniejszości nie są rzeczą złą, ale jeśli są to mniejszości wrogie państwu, w którym żyją, to robi się problem. Druga szansa pojawiła się po II wojnie światowej. I znowu wielcy tego świata postanowili inaczej.

W sprawach granic Manifest wzywa do walki o „powrót do Matki – Ojczyzny starego polskiego Pomorza i Śląska Opolskiego”, a także o Prusy Wschodnie i o szeroki dostęp do morza, „o polskie słupy graniczne nad Odrą”. Na wschodzie granica miała być uregulowana zgodnie z zasadą: ziemie polskie – Polsce, ziemie ukraińskie, białoruskie i litewskie – odpowiednim republikom radzieckim. Ale na zachodzie już nie za bardzo zgodnie z tą zasadą.

Pozornie dochodzi więc do zerwania z koncepcją jagiellońską i skierowania się na zachód. Jednak następuje wysiedlenie ludności niemieckiej i sprowadzenie na jej miejsce ludności z Kresów, które w zdecydowanej większości były zamieszkane przez mniejszości, które stanowiły tam większość. A jeśli tak, to większość tej przeniesionej ludności, to ludność prawosławna. Byli to przeważnie Ukraińcy, Białorusini oraz Litwini i Żydzi.

Miał być kraj jednolity etnicznie, a powstało państwo ze znacznym odsetkiem ludności, która ma do tego państwa niezbyt przychylny stosunek. Polska jest podzielona. Widać to przy każdych wyborach. Zachodnia część i Warszawa, miasto kosmopolityczne, głosują inaczej niż wschodnia część, o której się mówi, że ma patriotyczne nastawienie. Ale w tej wschodniej części jest drobny wyjątek, który umyka uwadze większości. Południowa część województwa Podlaskiego, zamieszkała w większości przez mniejszość białoruską i ukraińską, to elektorat PO i głosuje tak jak większość na tzw. Ziemiach Odzyskanych. Zgodność chyba nieprzypadkowa.

Oczywiście ci wszyscy ludzie uważają się za Polaków: urodzili się w Polsce, od urodzenia mówią po polsku, są polskimi obywatelami. Jest tylko jeden problem: ich serca i dusze tęsknią za wschodem, za prawosławiem. Proces rozrzedzania polskości trwa od unii lubelskiej. To dziwne, że twór zwany Rzeczpospolitą Obojga Narodów, który trwał niewiele ponad 200 lat, odradza się w różnej postaci i w różnym czasie. Twór ten nie miał żadnych osiągnięć w polityce, w kulturze, nauce i technice. Twór, który ledwo co powstał, a już zaczął się rozpadać. Wszak pierwszy rozbiór nastąpił po wojnach szwedzkich, tyle że tak się go nie nazywa. Rzeczpospolita utraciła Inflanty, Prusy uniezależniły się od niej. Straciła też ona województwo czernihowskie, smoleńskie i część województwa kijowskiego (5/6 obecnego obszaru Polski). I ten koszmarny twór prześladuje nas do dziś.

Stalin upierał się przy tym, by poniemieckie ziemie do Odry i Nysy należały do Polski. Churchill oponował, ale ostatecznie uległ. Pewnie tak miało być. Obaj wykonywali tylko żydowskie instrukcje. Gwarantem przynależności ziem zachodnich do Polski miał być Związek Radziecki. I był. Ale już nie ma Związku Radzieckiego, a więc nie ma gwaranta. Niemcy są cierpliwi, czekają na stosowny moment. Ukrainizacja Polski postępuje. Ambasador Ukrainy w Polsce, jak podaje portal Interia, stwierdził, że w 2014 roku było w Polsce 680 firm, w których właścicielem lub współwłaścicielem była osoba z Ukrainy, a w 2021 roku takich przedsiębiorstw jest już 16 tys. Moment, w którym połączenie obu państw stanie się czymś naturalnym zbliża się nieuchronnie, choć jest jeszcze odległy. Jeśli do tego dojdzie, to odtworzenie Wielkiego Księstwa Litewskiego będzie tylko kwestią czasu. A jeśli to nastąpi, to naturalną konsekwencją będzie przyłączenie tzw. Ziem Odzyskanych do Niemiec.

Komu to potrzebne? Żydom! Ich Polin, to nie tylko wschodnia część Polski, to także ziemie WKL. Wygląda na to, że 22 lipca to kolejne święto, które nie miało nic wspólnego z prawdziwym świętem odzyskania niepodległości, ale zawierało w sobie zatrute ziarno, którego owoce mogą okazać się dla Polski katastrofalne.

Czy Polska to nie kraj, to stan umysłu? A Polak? Kim on jest? Podejrzewam, że mało kto zdaje sobie z tego sprawę, że pozycja chłopa w Polsce przed unią lubelską była o wiele lepsza niż po niej. Jego pozycja w Rzeczpospolitej Obojga Narodów stopniowo pogarszała się, aż stał się w końcu niewolnikiem. To było 70% społeczeństwa. 10% stanowiła szlachta, a reszta to Żydzi i mieszczaństwo, przeważnie niemieckie, a później też i żydowskie. Szlachta oczywiście uważała się za naród, ale to tylko 10% społeczeństwa. A reszta – te 70%? Jak szybko zrobić naród z niewolników, czy ludzi, którzy dopiero niedawno przestali nimi być? Co ma być tym spoiwem, które ich połączy? Tym spoiwem był katolicyzm. I na nim opiera się cała ideologia narodowa, działająca według schematu: Polak – katolik. I tak mason Dmowski wydaje swoje dziełko „Kościół, naród i państwo”. W blogu „Endecja” pisałem:

»W pierwszych latach działalności Dmowski długo był krytyczny wobec chrześcijaństwa, którego normy moralne uważał za sprzeczne z założeniami i potrzebami „zdrowego, narodowego egoizmu”, skłaniał się raczej do podporządkowania go interesom państwa lub narodu na wzór protestantyzmu w wydaniu niemieckim lub angielskim. Później, w publikacji Kościół, naród i państwo (1928) zmienił poglądy i podkreślił znaczącą rolę, jaką odgrywa dla narodu polskiego wiara katolicka i Kościół – „Katolicyzm nie jest dodatkiem do polskości, zabarwieniem jej na pewien sposób, ale tkwi w jej istocie, w znacznym stopniu stanowi jej istotę. Usiłowanie oddzielenia u nas katolicyzmu od polskości, oderwania narodu od religii i Kościoła, jest niszczeniem samej istoty narodu”. Z jego publikacji wywodzi się idea Polski jako „wielkiego państwa katolickiego narodu polskiego”.

Cóż zatem było przyczyną tak diametralnej zmiany? Sam przecież swoich poglądów nie zmienił. Był deistą. Przez całe życie był obojętny religijnie. Dopiero na krótko przed śmiercią nawrócił się. Czy można traktować poważnie kogoś, kto się wypowiada na temat wiary katolickiej i jej związku z narodem, samym będąc deistą?«

A więc ktoś mu kazał zmienić poglądy tak, by były zgodne z planem, który chyba ktoś wcześniej nakreślił, a który zakładał, że Polska ma być katolicka, a Polacy mają być katolikami. Katolicka wyspa, a wokół protestanci i prawosławni. Z kolei w blogu “III powstanie śląskie” pisałem:

»W 1763 roku osiedlono na Górnym Śląsku 61 tysięcy Niemców, a przez następne 40 lat około 110 tysięcy. Akcja osiedleńcza to był niewątpliwie proces zmierzający do zmiany stanu etnicznego regionu. W 1810 roku wydano zakaz używania języka polskiego w nabożeństwach odprawianych w kościołach ewangelickich. Z tego faktu można wysnuć wniosek, że spora część ludności polskiej była wyznania protestanckiego, bo gdyby to było zjawisko marginalne, to nie odprawiano by tych nabożeństw w języku polskim. Dążono więc do schematu: Polak – katolik, Niemiec – protestant. Tylko czy to był interes Niemiec jako państwa? Łatwiej przecież było zgermanizować poprzez wiarę niż język. A skoro zrezygnowano z tego, to może nie był to element polityki niemieckiej, tylko tej stojącej ponad nią. Polak – katolik, to wróg, ale Polak – protestant, to już jest problem. Czyj więc to był zamysł? A fundamentalne założenie endeckiego systemu wartości? – Polska musi być katolicka, albo wcale jej nie będzie. Cóż takiego stałoby się Polakowi, gdyby był protestantem? Czy rzeczywiście to był interes narodu polskiego, by być katolicką wyspą pośród wrogich wyznań? Łatwiej wtedy wzniecać nienawiść, prowokować konflikty i wojny. Walka z Kościołem katolickim to była walka z Polakami.«

PRL niczego nie zmienił. Polska nadal była państwem z dominującą warstwą chłopską, dużą ilością mniejszości, które oficjalnie tymi mniejszościami nie były. Straty Żydów spowodowane wojną zostały uzupełnione tymi, którzy przybili z Armią Czerwoną. Polska inteligencja, i tak nieliczna przed wojną, po niej stała się już tylko śladowa. Polską inteligencją stali się Żydzi.

Początkowo w PRL-u pewne sprawy zamieciono pod dywan, wyciszono. Jak się jednak później okazało – do czasu. Wraz z pojawieniem się Solidarności powraca schemat narzucony przez endecję: Polak – katolik. Bezpośrednio po wojnie centrum żydowskiego osadnictwa w Polsce był Wałbrzych i tam w latach 50-tych założyli Żydzi spółdzielnię pracy pod nazwą… Solidarność. Cóż za przypadkowa zbieżność, chciałoby się powiedzieć. Jednak ci, którzy mieli wiedzieć, wiedzieli, kto stworzył tę drugą Solidarność. Zaraz też pojawił się pacan z Matką Boską w klapie i księża i msze podczas strajków i te papieskie pielgrzymki. Polskość miała być kojarzona tylko i wyłącznie z katolicyzmem. A że sam papież był Żydem? A kto by tam wnikał w takie szczegóły! Ktoś nas znowu wpychał w ten nieszczęsny schemat: Polak – katolik.

Końcówka PRL-u była tylko preludium do tego, co miało nastąpić później. Niemalże od razu pojawili się endecy, narodowcy, nadgorliwi katolicy z krzyżami w rękach, obecni na wszelkich uroczystych mszach. Żydzi, bo to oni są tymi „endekami”, „narodowcami”, zaczęli uprawiać swoją propagandę coraz nachalniej. W momencie, gdy Polska weszła do unii, godząc się na stopniową utratę wszystkich atrybutów własnej państwowości, to wtedy Żydzi zaczęli organizować Marsze Niepodległości. Jakoś dziwnie nie robili żadnych akcji przed referendum dotyczącym przystąpienia Polski do unii.

Czy Polska to nie kraj, to stan umysłu? Zapewne tak, tylko że ci, którzy tak mówią nie chcą dopowiedzieć, że to stan żydowskiego umysłu. Niechby tylko spróbowali! Żydzi odpowiadają za wszystko, co się tu działo i dzieje. To, że Polska stała się krajem na kółkach, to ich dzieło: to unia polsko-litewska, to II RP w najgorszych do wyobrażenia granicach, to PRL z tzw. Ziemiami Odzyskanymi, to Solidarność, to Okrągły Stół. Można tak wymieniać bez końca. To oni tu rządzą i dlatego ten kraj wygląda tak, jak wygląda. Mogliby go urządzić inaczej, ale najwyraźniej taki stan tego kraju jest w ich interesie.