Sun-Tsu, jeszcze pięćset lat przed Chrystusem, powiedział: „Zwycięży ten, kto będzie znał przeciwnika jak siebie samego”. Polski problem, a właściwie Polaków, polega na tym, że my nigdy za bardzo nie interesowaliśmy się Żydami, ich kulturą, religią, obyczajami i mentalnością. A to błąd, chociażby z tego względu, że próba obrony przed roszczeniami w oparciu o nasze, europejskie, rzymskie prawo nie ma sensu, bo to nie ich prawo. Oni mają własne i jest to, niestety, prawo silniejszego. Jednak poznanie przeciwnika pozwala nie tylko określić jego silne strony, ale też i jego słabości.

Jesienią, we wrześniu, zawsze wracamy do wybuchu II wojny światowej i ciągle zadajemy sobie to pytanie: czy można było inaczej? Te spory, dywagacje, historie alternatywne, to wszystko znamy i powtarzamy co roku. Ale były też owej jesieni wydarzenia, które po raz kolejny uświadomiły nam, że dzielimy tę ziemię z nacją, która, wprawdzie nie cała, ale w zdecydowanej większości, jest nam obca, by nie powiedzieć wroga.

W drugiej połowie października 1939 roku ustały wszelkie kontakty Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Warszawie, największej w Europie, z polskimi władzami podziemnymi. Żydzi poszli na współpracę z Niemcami. Po raz kolejny wzięła górę ich platoniczna do nich miłość. A jak nie Niemców, to zamiast Polaków wybiorą Rosjan, bo oni zawsze z silniejszym. My jesteśmy słabi, dlatego nie boją się nas i pogardzają nami. Czyli jedno już wiemy: zawsze pójdą na współpracę z Niemcami lub Rosjanami. To nadal jest aktualne, pomijając już fakt, że wiszą nad nami, jak miecz Damoklesa, Żydzi z Ameryki ze swoimi roszczeniami, którym wtórują ci z Izraela. I jakby mało było tych nieszczęść, to jeszcze olał nas prezydent Trump, który nie przyjechał na obchody 80. rocznicy wybuchu II wojny światowej. Ponoć zatrzymał go huragan Dorian, który zagrażał Florydzie, więc prezydent, chcąc go zatrzymać, pozostał w kraju. A tu taki obciach! Dorian zatrzymał się na Bahamach i tam wyładowywał swoją energię. Wielu wydawało się, że Trump, w naszym sporze z Żydami, będzie naszą kartą atutową, osobą, na której będzie można polegać, a on nam puścił bąka – wybrał Żydów.

Judenrat to Rada żydowska lub Żydowska Rada Starszych – forma sprawowania władzy przez przywódców żydowskich nad skupiskami żydowskimi (późniejsze getta) wprowadzona przez niemieckie władze okupacyjne w 1939 roku. W mniejszych miejscowościach Judenraty składały się z 10 osób, w miastach powyżej 10 tysięcy mieszkańców z 24 lub więcej osób. Judenraty zajmowały się m. in. ewidencją ludności, zaopatrzeniem w żywność, służbą zdrowia, pochówkami. Później dostarczały też robotników, organizowały wysyłki ludzi do obozów pracy, a jeszcze później – do obozów zagłady.

Getto to odizolowana część miasta, przeznaczona dla zamieszkania mniejszości narodowej, etnicznej, kulturowej lub religijnej, poza którą nie wolno tejże społeczności zamieszkiwać. Od średniowiecza do XX wieku przez getto rozumiano wydzielony obszar miasta, zamieszkany przez Żydów lub przedstawicieli innych narodów. W wielu europejskich miastach do XIX wieku getta pozostawały dla Żydów i innych mniejszości przymusowym miejscem osiedlenia.

To tak w skrócie o Judenratach i gettach, tak jak to widzi Wikipedia. Ale, jak mówią, diabeł tkwi w szczegółach, zwłaszcza gdy dotyczy to getta w Warszawie czy w Łodzi. Marian Miszalski w książce „Żydowskie lobby polityczne w Polsce” cytuje pracę Ewy Kurek „Poza granicą solidarności. Stosunki polsko-żydowskie 1939-1944”:

Ponieważ walka Z Niemcami o wyzwolenie Polski nie była żydowską sprawą, senator II rzeczypospolitej Adam Czerniaków, prezes Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie, a za nim wszyscy polscy Żydzi wybrali własną, żydowską drogę przetrwania, której cechą główną i najbardziej widoczną było podjęcie negocjacji i kolaboracji z niemieckim okupantem. Dokonany w pierwszych dwóch miesiącach wojny przez polskich Żydów wybór spowodował, że od tego momentu – poza wyjątkowymi sytuacjami – polskie wojenne drogi biegły już zupełnie innym torem niż drogi żydowskie (…). Pod pojęciem prowadzenia z Niemcami negocjacji o „warunkach współpracy” rozumieć należy negocjacje dotyczące formy administracyjno-prawnej i terytorialnej budowy żydowskiej autonomii terytorialnej w Warszawie. Zawierzyli bezkrytycznie Niemcom i uznali, że czwarty rozbiór Polski, czyli dokonany we wrześniu 1939 roku podział jej terytorium między Niemców i Sowietów, jest najlepszym momentem dla realizacji budowy na polskich ziemiach żydowskich prowincji autonomicznych. (…) Uważna lektura najpoważniejszych żydowskich źródeł powstałych w latach 1939-1942, zwłaszcza pisany niemal w całości po polsku „Adama Czerniakowa dziennik getta warszawskiego”, przetłumaczona z jidysz na polski „Kronika getta warszawskiego” Emanuela Ringelbluma oraz „Kronika getta łódzkiego” – nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że powstałe w pierwszych dwóch latach drugiej wojny światowej żydowskie prowincje autonomiczne, zwane dotychczas w języku potocznym i naukowym gettami – z całą pewnością autonomiczne w Łodzi i Warszawie – były wynikiem realizacji nie tylko niemieckich planów represji wobec ludności żydowskiej, jak dotychczas powszechnie sądzono, ale przede wszystkim skutkiem wcielonej przez polskich Żydów pod niemiecką kuratelą żydowskiej idei (powstałej i zaprezentowanej Polakom w Sejmie ustawodawczym w roku 1920) żydowskich autonomicznych prowincji jako formy żydowskiej państwowości.

Henryk Makower w „Pamiętniku z getta warszawskiego” pisał: „mieliśmy więc właściwie powód do radości, bo nam dali takie duże i ładne getto w śródmieściu”. Przez pierwsze dwa lata wojny, do momentu agresji Niemiec na Związek Radziecki, represje dotyczyły Polaków, a nie Żydów. To Polacy byli aresztowani, wywożeni na roboty bądź rozstrzeliwani. A zdarzało się, że uciekali do getta lub nosili na ramieniu opaski z gwiazdą Dawida.

Hannah Arendt w 1963 roku w swojej książce „Eichmann w Jerozolimie” twierdziła, że gdyby nie Judenraty, to Żydów zginęłoby znacznie mniej. Bez nich ich rejestracja i koncentracja w gettach a potem wywózka do obozów zagłady nie byłaby możliwa, a przynajmniej nie na taką skalę. Pisała też , że w zakresie kooperacji z Niemcami nie było różnicy pomiędzy ściśle zasymilowanymi żydowskimi społecznościami Centralnej i Zachodniej Europy a mówiącymi jidysz masami Wschodu. W Amsterdamie, Warszawie, Berlinie czy Budapeszcie, cieszący się zaufaniem żydowscy urzędnicy tworzyli wykazy ludności i ich mienia.

„(…) Judenrat załatwił z tymi mordercami, że do trzech godzin dostarczy im żądane trzysta osób. Sami Żydzi musieli łapać i wydawać braci i siostry w ręce katów, którzy stali na placu folwarku, obok naszego mieszkania, i przyprowadzonych przyjęli pałkami albo nahajkami, a później wywieźli na rzeź do Bełżca (…) Judenratowcy i Ordnungsdienst, przy pomocy ukraińskiej policji i kilku Niemców, którym jeszcze zapłacono, by prędko pracowali, gonili po ulicach, jak wściekłe psy czy opętańcy, a pot się z nich lał strumieniami (…). Straszny to był widok, jak Żyd Żyda prowadził na śmierć (…)” – Baruch Milch, Testament, 1943 -1944. Cytat z Wikipedii.

Krzysztof Baliński w książce „Ministerstwo spraw obcych” zadaje sobie pytania: „Gdy mówią, że Polacy dla Żydów zrobili za mało, że uratowali zbyt mało, może postawić pytanie: dlaczego Żydzi nie buntowali się i nie podejmowali walki z Niemcami, i to nawet w sytuacjach, kiedy było to łatwe? Dlaczego 50 esesmanów przy pomocy 200 Ukraińców i tyluż Łotyszów dokonało tak łatwo likwidacji getta? W wywózce Żydów z getta łódzkiego, jak dowodzą źródła żydowskie, uczestniczyło zaledwie kilku Niemców, którzy przyjeżdżali na pół godziny przed odjazdem pociągu do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem, a ich rola w praktyce sprowadzała się do nadzorowania odjazdu pociągu załadowanego Żydami przez żydowską policję. Dlaczego nie było żadnej próby buntu, zabicia Niemca, nawet próby ucieczki? Zdarzały się przypadki, kiedy to jeden, dwóch esesmanów pilnowało setek młodych żydowskich mężczyzn albo dokonywało ich egzekucji. Niech dowodem będzie relacja Całka Perechodnika, wspominającego, jak grupa uciekinierów z getta natknęła się na niemieckiego żandarma: „Ten kazał im się położyć na ziemi i zaczął ich po kolei rozstrzeliwać. Kiedy skończyły się naboje, posłał polskiego chłopca na pobliski posterunek policji, żeby przyniósł mu więcej amunicji. Tymczasem żandarm usiadł i czekał”.

Taki był zapewne obraz dominujący, że Żydzi zupełnie bezwolnie, jakby nie mieli instynktu samozachowawczego, gromadnie zmierzali ku zagładzie. Ale przecież było powstanie w getcie warszawskim, w którym pierwsze strzały oddali Żydzi do Żydów. Czy dlatego, że poczuli się oszukani i instynktownie wyczuli śmiertelne zagrożenie? Czy może było inaczej?

Wielu nazistów było Żydami i to na bardzo eksponowanych stanowiskach. Powiedzenie o nazistowskim przywództwie nie byłoby wielką przesadą. Alfred Rosenberg, ideologiczny architekt III Rzeszy, głoszący teorie wyższości rasowej, był Żydem. Pochodzenia żydowskiego byli też: Joseph Goebbels, Heinrich Himmler, Hans Frank, Julius Streicher, Adolf Eichmann, Rudolf Hess. Reinhard Heydrich, należący do tej samej nacji, był szefem RSHA, która kontrolowała gestapo, policję kryminalną, wywiad i kontrwywiad. To on zorganizował konferencję w Wannsee – berlińskiej willi w styczniu 1942 roku. Jej tematem było ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej na europejskim obszarze wpływów niemieckich.

Wielu Żydów służyło w Wehrmachcie, SS, Luftwaffe i jednostkach policyjnych. Było wśród nich 21 generałów, 7 admirałów i jeden feldmarszałek. W Wehrmachcie mogło ich być około 150 tysięcy. Wielu z nich wyjechało do Izraela. Jeszcze w 2010 roku żyło około 150 osób pobierających niemieckie emerytury za służbę w Wehrmachcie.

Józef Mackiewicz, uciekając na Zachód przed bolszewikami, przez krótki okres mieszkał we Włoszech. W jednym z artykułów dzielił się swoimi wrażeniami z tego pobytu. Jednym z nich było nie tyle wrażenie, co raczej zdziwienie, ze spotkania niemieckiego nazisty, który uciekał do Izraela. Być może nie wiedział o tym, że wielu nazistów było Żydami. A może wiedział? Ile z tego, co napisał Mackiewicz, jest nam dostępne, a ile – nie? Tego nie dowiemy się. Prawa autorskie do dzieł Józefa Mackiewicza są w posiadaniu Żydówki Niny Karsov, rezydującej w Londynie.

Dlaczego Żydzi zachowywali się podczas II wojny światowej tak, jak się zachowywali?

• współpracowali z Niemcami w tworzeniu Judenratów i gett
• w momentach zagrożenia życia, na ogół, nie próbowali się ratować, pomimo że szanse były duże
• mordowali swoich rodaków
• służyli Hitlerowi

W 1950 roku Kneset zwolnił żydowskich katów od odpowiedzialności karnej, sankcjonując tym samym żydowską tradycję religijną, wedle której Żyd ratujący siebie, ma prawo wydać na śmierć swoją rodzinę, i że nie może narażać swojego życia w obronie drugiego człowieka. Widać więc, że w Izraelu prawo religijne stoi ponad prawem świeckim i w razie wątpliwości stanowi wykładnię dla tego drugiego. Mówiąc wprost, Żyd może współpracować z Niemcami, mordować swoich współwyznawców, nie może narażać swojego życia dla ratowania innych. I jest to normalne. Natomiast, gdy goj nie ratuje Żydów, nie naraża swojego życia dla ocalenia życia Żyda, to nie jest normalne i zasługuje na potępienie. Mamy więc do czynienia z podwójną moralnością. W tym świetle łatwiej nam zrozumieć zachowania i postawę Żydów, ale też powinniśmy zrozumieć, że jakikolwiek dialog, tłumaczenie się i tłumaczenie im, że ich postawa, z punktu widzenia naszej moralności i naszego systemu wartości, jest naganna, nie ma sensu. My jesteśmy dla nich zwierzętami i z tego względu nasza moralność, nasz system wartości, nasze prawo ich nie obowiązuje i nie interesuje. To, co praktykują Żydzi, to czysty rasizm, ale o tym, jakby powiedział Mackiewicz, nie trzeba głośno mówić.

Dlaczego Żyd zorganizował konferencję w Wannsee, poświęconą ostatecznemu rozwiązaniu kwestii żydowskiej na europejskim obszarze wpływów niemieckich? Było to w styczniu 1942 roku. Jaki był cel tego ostatecznego rozwiązania? Cel, którego realizacji podjęli się żydowscy naziści Hitlera. Co miało dać unicestwienie ludności żydowskiej na tym obszarze? Żydzi mieszkający poza nim, w Ameryce, Kanadzie, Anglii, Australii i na innych kontynentach, byli poza zasięgiem. Wymordowanie części populacji nie rozwiązuje problemu. Cóż to więc za ostateczne rozwiązanie, które takim nie było i z założenia nie mogło być. Ale jak brzmi! Jak złowieszczo i przerażająco. Ach! Zapomniałem! Przecież mieli pomiędzy sobą mistrza nad mistrze propagandy, który, jakoś tak się dziwnie składa, też był Żydem. Czy nie chodziło przypadkiem o sztuczne wykreowanie holokaustu i obarczenie winą za jego skutki innych? Jakie wspaniałe narzędzie do szantażu i terroryzowania świata! Wymordowaliście nas, to teraz płaćcie i kajajcie się. A i tak wam nie wybaczymy! Bo “the show must go on”. Tak, przedstawienie musi trwać.

Żyd nie może żyć bez antysemityzmu, a tam gdzie go nie ma, to go stworzy. Nie waha się przed poświęceniem części swoich wyznawców dla „dobra” ogółu, jeśli tym dobrem jest szantażowanie i żerowanie na innych, pozwalające na utrzymanie dominującej pozycji na świecie. Tak! W tej walce nie ma litości! Bo i stawka jest wysoka, jest większa niż życie, życie zwykłych, przeciętnych Żydów ma się rozumieć. A czy te żydowskie masy, czy one są tak wychowywane, że jeśli zajdzie potrzeba, to poświęcą się dla dobra pozostałych?