W poprzednim blogu „Rozproszenie i asymilacja” wspomniałem o inkwizycji i stwierdziłem, że był to żydowski wynalazek, który miał im ułatwić asymilację w społeczeństwach osiadłych i być jednocześnie rozsadnikiem katolickich społeczności i samego Kościoła. W blogu „Inkwizycja” cytowałem obszerne fragmenty eseju (wydanie z 1929 roku) hrabiego Józefa Tyszkiewicza. W tamtym czasie miałem do tego eseju stosunek bezkrytyczny. Dziś patrzę na to trochę bardziej sceptycznie. Poniżej początkowy fragment, w którym autor przedstawia tło i początki ruchów antykościelnych, reakcję Kościoła i lokalnych władców. Tyszkiewicz pisze:

»Przede wszystkim więc epokę owych Wieków Średnich zupełnie nam mylnie przedstawiono. Te czasy, które dziś jeszcze u olbrzymiej większości ludzi uważanymi są za okres zastoju, nieładu i ciemnoty – to całkiem odwrotnie, przepyszna epoka ludzkości w swej wysokości ideałów, w swej harmonii społecznej i w swoim zjednoczeniu. Jest to epoka, w której cała cywilizowana ludzkość nosiła zaszczytne miano Chrześcijaństwa, gdy wszelka władza i czyn wszelki – tak zbiorowy jak i jednostki, stosował się do praw etyki i moralności: to epoka, w której ludzie szli przez życie w ramach Dekalogu, ku jedynemu celowi każdego człowieka, ku doskonałości i Bogu!

Słusznie też Bierdiajew, Chesterton i tylu innych wielkich dzisiejszych myślicieli powiada, że gdyby okres Wieków Średnich przedłużył się i utrwalił, to ludzkość mogłaby łacno dojść do tego szczytu doskonałości społecznej, o jakim na próżno dziś marzymy.

I oto właśnie w tej epoce Chrześcijaństwo całe poruszone zostaje przez tłumy dziwnych włóczęgów, nadciągających ze wschodu. Są to wygnańcy, walczącego z wrogami zewnętrznymi i wewnętrznymi, Cesarstwa Bizantyjskiego. Prosty lud nazywa ich Bulgrami lub częściej nawet Bugrami – przez zniekształcenie nazwy Bułgar, skąd mienią się pochodzić. Oni sami jednak nazywają się Katharami, co znaczy „czysty”, głoszą jakąś nową religię, propagującą odmienny ustrój społeczny. Historia określa ich pod nazwą Albigensów, od najbardziej głośnej i licznej grupy.

Owa nowa religia – to rodzaj manicheizmu i jest bliźniaczo podobną do dzisiejszej teozofii; ów nowy ustrój – to znów rodzony brat dzisiejszego komunizmu! Analogia jest tak wielką, iż śmiało mówić można o tożsamości i dzisiejsi teozofowie świadomie wprowadzają naiwnych w błąd, twierdząc, że Kościół nigdy ich nie potępił. Siedem wieków temu wszystkie dosłownie tezy teozoficzne, zostały ex cathedra potępione pod nazwą herezji Albigensów! Różnica polegała li tylko na tym, że oprócz zamachu na religię Katharowie jednocześnie podkopywali podstawy ładu społecznego przez szerzenie humanizmu. Tam religia i ustrój społeczny stanowiły całość i tym groźniej, jak ogniska trądu, zarażać poczęły ludność miejscową.

Ale ówczesne społeczeństwo młodym jeszcze było, silnym i zdrowym, nie zarażonym dziedzicznie przez liberalizm, nie obciążone protestantyzmem, więc odruch samoobrony był też potężnym i powszechnym! Ohydne zepsucie, szerzone przez Albigensów pod płaszczem faryzeizmu, oraz straszne ich okrucieństwo i bezwzględność, dzika nienawiść do Kościoła, wywołały gwałtowne i również radykalne odruchy i represje zdrowej ludności. Wszędzie, gdzie się osiedlili, wybuchały krwawe zamieszki, wzajemne rzezie, więc, aby przywrócić spokój, aby ukarać winnych a chronić niewinnych – rządy państw europejskich zmuszone zostały do mianowania specjalnych trybunałów, do organizowania zbrojnych ekspedycji karnych.

Jak to więc było, że Cesarstwo Bizantyjskie poradziło sobie z wrogami zewnętrznymi i wewnętrznymi, a europejscy władcy, szczególnie w północnych Włoszech i w południowej Francji, nie potrafili ich wypędzić? Tego wątku Tyszkiewicz nie porusza, a przecież było to najprostsze rozwiązanie. Skoro nie zastosowano tego najprostszego sposobu, to znaczy, że nie chciano. To nie byli ludzie zasymilowani, byli wszędzie widoczni. A skoro w południowej Francji dostali biskupstwa w Tuluzie i Albi, to znaczy, że Kościół i władcy pomagali tym nowym przybyszom.

Ponieważ jednakże ze sprawą publiczną związana też była sprawa religijna, bo z jednej strony jawnie panoszyła się herezja, a z drugiej nie trzeba opuszczać z uwagi, iż w tych czasach religia była ostoją ustroju socjalnego, więc aby wyjaśnić doktrynę katolicką, by pouczać i nawracać zabłąkanych, by wreszcie oddzielić kozły od owiec, Albigensów od chrześcijan – Kościół również zmuszonym został do wyłonienia specjalnej komisji. Ta ostatnia składała się z doskonałych teologów i apologetów i nosiła nazwę trybunału badawczego, czyli inkwizycyjnego.

„Oddzielić kozły od owiec”, czyli trudno było oddzielić obcych od swoich? W tamtych czasach ludzie nie przemieszczali się tak, jak obecnie. Wszyscy wiedzieli, kto jest swój, a kto – obcy, zwłaszcza władcy, którzy wtedy bardziej przypominali feudałów, niż monarchów. Oni, w swoich mniejszych niż królestwa jednostkach terytorialnych, doskonale wiedzieli, co się dzieje na ich terenie.

Takim oto był początek instytucji, zwanej później powszechnie „Trybunałem świętej Inkwizycji”.

Tutaj zaraz spotykamy się z dziwnym na pierwszy rzut oka faktem: oto gdy dzisiejsi mędrkowie napadają na instytucję Inkwizycji, to jakby zmówieni, czy też dziwnym zbiegiem okoliczności powodowani, zawsze mierzą w tzw. inkwizycję hiszpańską. O bardzo ożywionej działalności trybunałów we Francji i Włoszech mówi się i pisze bardzo mało – chociaż działalność ta była wybitnie czynną w przeciągu przeszło stulecia! Cóż to za powód tego „dziwnego trafu”?…

Tyszkiewicz wspomina tu o tzw. inkwizycji biskupiej (1184-1231), chociaż jej tak nie nazywa. „Inkwizycja biskupia okazała się nieskuteczna w walce z herezją. Jedną z głównych przyczyn był niski poziom moralny i intelektualny większości ówczesnych hierarchów kościelnych w Langwedocji. Ponadto skuteczne represje wymagały współpracy władz świeckich, a w południowej Francji i we Włoszech znaczna część miejscowych elit sprzyjała heretykom. Z lat 1184–1231 można przytoczyć bardzo niewiele przykładów działania inkwizycji biskupiej w praktyce.” – Wikipedia.

Zewsząd ściśnięci przez rządy, ścigani przez sądy i rozdrażnioną ludność – owi komuniści i teozofowie Wieków Średnich – zostali wreszcie zgnieceni. Większość zbałamuconej przez nich ludności powróciła na łono Kościoła, z przywódców i cudzoziemców zbiegło wielu poza granice świata chrześcijańskiego – upartych stracono, a niedobitki ukryły się w podziemiach swych bardziej niż kiedykolwiek tajnych lóż lub w gettach żydostwa. Tutaj, nawiasem mówiąc, znajdujemy niezaprzeczone historyczne początki masonerii, która dziś gra już w otwarte niemal karty i przybiera się najbezczelniej w laury obrońców ludzkości.

Działalność Inkwizycji zdawała się być wtedy ostatecznie zakończoną – bo słynny proces Templariuszy w r. 1312 nie był prowadzony przez Inkwizycję, a zaś podły, bo płatny przez Anglię, trybunał w Rouen, który zamordował św. Joannę d’Arc, był samozwańczą jej parodią. Najbardziej nawet zagorzali przeciwnicy Kościoła, zmuszeni są te dwa fakty uznać.

W latach 1307-1312 inkwizytorzy niemal w całej Europie zostali zaangażowani w proces templariuszy. Śledztwo to, zakończone kasatą zakonu templariuszy przez Sobór w Vienne (1312) i straceniem jego przywódców (1314), jest często przywoływane jako przykład wykorzystywania inkwizycji do celów politycznych. – Wikipedia, za: H. Ch. Lea, History of the Inquisition of the Middle Ages.

Nagle jednak, przy końcu XV wieku widzimy Inkwizycję znów działającą; z ogromną energią i konsekwencją czynną jest ona w Hiszpanii, a zwrócona przeciwko Maurom i… żydom!

I oto całkowite wyjaśnienie zagadki! Na próżno gdzie indziej szukać źródeł tej zawziętej, niewytłumaczalnej, anormalnej wprost nienawiści, którą widzimy wszędzie, gdy mowa o Inkwizycji Hiszpańskiej. Trybunał ten skutecznie uraził – wszechpotężne żydostwo!«

Tyszkiewicz nie wdaje się w szczegóły i nie pisze, co było bezpośrednim powodem nawrotu inkwizycji. Ne do końca też wyjaśnia ten powód cytowany przez Wikipedię H. Ch. Lea w swojej pracy History of the Inquisition of the Middle Ages. Pisze on:

»Inkwizycja hiszpańska została utworzona w 1480 przez hiszpańską parę królewską Ferdynanda II i Izabelę I. Przyczyną jej utworzenia były narastające w tym kraju napięcia pomiędzy tzw. „starymi chrześcijanami” (tj. miejscowymi Kastylijczykami i Katalończykami) a chrześcijanami pochodzenia żydowskiego. Ci ostatni, zwani marranami, byli podejrzewani o potajemne wyznawanie judaizmu (stąd nazywano ich też judaizantes). Zarzuty te wynikały po części z faktu, że wielu Żydów zostało ochrzczonych w wyniku pogromów, a nie dobrowolnej decyzji. Z kolei tych, którzy uczynili to dobrowolnie, podejrzewano o interesowność, gdyż chrzest otwierał przed nimi nowe możliwości działania. Marrani szybko przenikali do miejscowych elit politycznych, gospodarczych i kościelnych, budząc zawiść u „starych chrześcijan”. Narastające naciski ze strony tych ostatnich skłoniły w końcu parę królewską do zwrócenia się do papieża o zgodę na utworzenie inkwizycji, która miałaby badać oskarżenia o kryptojudaizm. Zgodę taką uzyskali od papieża Sykstusa IV 1 listopada 1478. W bulli z tego dnia papież nie tylko wyraził zgodę na utworzenie inkwizycji, ale także upoważnił parę królewską do samodzielnego dokonania nominacji. Nowy trybunał został utworzony w 1480 i rozpoczął swą działalność w Sewilli w 1481. W następnych latach utworzono kolejne trybunały, a od 1483 pracami inkwizycji w Hiszpanii kierował spowiednik królowej Tomás de Torquemada (1420–1498), który w latach 1484–1498 wydał szereg Instrukcji regulujących działanie trybunałów inkwizycyjnych.«

Jedynie cytowany przeze mnie w poprzednim blogu Stanisław Didier w książce Rola neofitów w dziejach Polski, napisał, że jakiś neofita obraził parę królewską przez ogłoszenie pisemka, w którym napadał na katolicyzm i ustrój państwa. To zmieniło zasadniczo nastawienie dworu. Ferdynand aragoński postarał się w 1478 roku o breve Sykstusa IV, upoważniające go do utworzenia inkwizycji. Jeśli więc taki fakt miał miejsce, to powodem utworzenia inkwizycji była zwykła prowokacja. Ale o takich sprawach nie trzeba głośno mówić, bo to całkowicie zmieniłoby genezę jej powstania oraz ujawniło niewygodny fakt zastosowania odpowiedzialności zbiorowej. Dlatego tak ważne jest manipulowanie faktami lub wręcz konieczność ich usuwania z podręczników historii. Bez prawdy nigdy niczego nie zrozumiemy, a bez niej całe wnioskowanie, nawet najbardziej poprawne, nie warte funta kłaków. A o tę prawdę coraz trudniej.

Wygląda więc na to, że najwyżsi hierarchowie Kościoła katolickiego współpracowali z Żydami, choć wmawia się nam, że się wzajemnie nienawidzili. Ale czy tylko oni? A władcy, jak choćby Ferdynand aragoński? Henryk Rolicki w książce Zmierzch Izraela (1932) pisze:

»Ruch rewolucyjno-religijny na wielką skalę wybucha pod koniec XII w. w południowej Francji. Jest to sekta waldensów, czyli albigensów. Południowa Francja nie była jeszcze podówczas zespolona z królestwem francuskim, lecz stanowiła dzierżawy kilku drobnych władców, wśród których hrabiowie Tuluzy zajmowali przodujące stanowisko. Granicząc z Hiszpanią, od kilku wieków podlegała najsilniejszym oddziaływaniom żydowskiego ducha. Żydzi w południowej Francji cieszyli się dużym wpływem na ludność i dopuszczani byli nawet do urzędów państwowych, jak i w sąsiednich krajach hiszpańskich. Mieli tam szereg uczelni talmudycznych.

Nauka albigensów przywędrowała ze wschodu, jako sekta manichejczyków, pochodzących z pierwszych wieków chrześcijaństwa i wywodząca się od Manesa z Aleksandrii, który był wedle wszelkich danych pochodzenia żydowskiego. Przez Bułgarię i Włochy dotarła ta nauka do Francji południowej, gdzie rozpanoszyła się na długo i posiadała nawet dwa biskupstwa w Tuluzie i w Albi (stąd nazwa albigensów). Sekta ta miała odcień komunistyczny: „doskonali” żyli na koszt ogółu; niejednokrotnie stosowali albigensi między sobą wspólność kobiet.

Z południowej Francji agitatorzy albigensów rozchodzili się po całej Europie do Francji północnej, Włoch północnych, do Niemiec, a nawet do Czech. Wszystkie gminy kacerskie pozostawały ze sobą w ustawicznym związku za pośrednictwem tajnych wysłańców. Sekta cieszyła się jawnym poparciem władców południowej Francji, w szczególności zaś hrabiów Tuluzy.

Kto popierał albigensów, popierał równocześnie żydów. Wicehrabia Roger z Beziers, przychylny albigensom, miał też starostów żydowskich Mojżesza de Cavarite i Natana. Hrabia Rajmund VI z Tuluzy dopuszczał żydów do urzędów państwowych i opiekował się albigensami. Nic dziwnego, przecież „naznaczeni piętnem kacerstwa albigensi, którzy najenergiczniej występowali przeciw papiestwu, przejęli w części ducha opozycji z obcowania z żydami lub też z książek żydowskich. Znajdowała się między nimi sekta, która bez ogródek twierdziła: prawo żydowskie lepsze jest od chrześcijańskiego”. – Henryk Graetz, Historia żydów.«

Widać więc na tych przykładach, że bez przyzwolenia władz kościelnych nie było by problemu, bo przecież Kościół mógł nie zgodzić się na chrzczenie Żydów. Ale skoro w jego doktrynie było nawracanie wszystkich na chrześcijaństwo, również Żydów, to nie było wyjścia. Tylko, kto tę doktrynę stworzył? Także wszelkie sekty podkopujące Kościół i chrześcijaństwo nie mogłyby istnieć, gdyby nie pomoc finansowa lokalnych władców i ich zgoda na działalność tych sekt na ich terenie. To samo dotyczy Kościoła. Gdyby ci ludzie, nie wiadomo skąd, nie dostali takiego wsparcia w nieznanym i obcym sobie terenie czy państwie, to nie mogliby w nim istnieć. Ktoś im zapewniał wikt i opierunek. To jest dokładnie tak, jak obecnie: gdyby „polski” rząd nie finansował ukraińskiej emigracji do Polski, to by jej tu nie było. A wojna jest doskonałym pretekstem do osiedlenia milionów „uchodźców”, tak jak kiedyś działalność inkwizycji i związane z nią wypędzenia, były doskonałym pretekstem do osiedlania się Żydów w innych krajach, a ich władcy mieli wiarygodne wytłumaczenie, dlaczego się na to godzą.