Niektóre środowiska, jak to skupione wokół kanału internetowego Centrum Edukacyjne Polska i Wojciecha Olszańskiego, Ukraińca i przebierańca, udającego polskiego patriotę, a także wokół tygodnika Myśl Polska o orientacji narodowo-demokratycznej – popularyzują osobę Bolesława Piaseckiego jako wzór patriotyzmu i realizmu politycznego zarazem. W związku z tym wypadało by przybliżyć sobie tę postać. Poniższe informacje pochodzą z Wikipedii.

Bolesław Piasecki (1915-1979) – polski polityk nacjonalistyczny, prawnik i publicysta. W latach 1935-39 przywódca Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”, więzień polityczny w Berezie Kartuskiej, oficer Wojska Polskiego. W okresie II wojny światowej twórca Konfederacji Narodu (później scalonej z AK). Założyciel i wieloletni prezes Stowarzyszenia „Pax”. W latach 1971-1979 członek Rady Państwa PRL. Poseł na Sejm PRL IV, V, VI i VII kadencji.

Urodził się w rodzinie urzędniczej jako syn Ludomira i Pelagii z domu Kotnowskiej. Jego ojciec był agronomem. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim w 1935 roku. Był jednym z założycieli Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”, głoszącego poglądy antykomunistyczne i antysemickie.

Obóz Narodowo-Radykalny

Obóz Narodowo-Radykalny to ugrupowanie o charakterze faszystowskim, założone 14 kwietnia 1934 roku przez młodzieżowych działaczy Obozu Wielkiej Polski, rozwiązane 10 lipca 1934 roku przez władze sanacyjne. Później działało nielegalnie. W 1935 roku rozpadło się na RNR „Falanga” i ONR „ABC”. Nazwy te są umowne i zostały nadane frakcjom przez historyków od nazw pism, wokół których koncentrowało się życie intelektualne tych dwóch frakcji – dziennika „ABC” i czasopisma „Falanga”.

Powstanie ONR było rezultatem rozłamu w warszawskim okręgu Stronnictwa Narodowego. Jego przyczyną był konflikt pomiędzy grupą działaczy wywodzących się z Ruchu Młodych Obozu Wielkiej Polski, umownie grupa ta jest określana jako „młodzi”, a przywódcami Stronnictwa Narodowego, umownie określanymi jako „starzy”.

Różnice wynikały z odmiennej koncepcji zdobycia władzy. „Starzy” opowiadali się za strategią legalnego zdobycia władzy, a „młodzi” dążyli do obalenia sanacji przemocą, drogą tzw. „rewolucji narodowej”. „Młodzi”, po dojściu do władzy Hitlera, byli zafascynowani hitleryzmem. Pismo Awangarda Państwa Narodowego (redagowane przez młodych narodowców z Poznania) jasno stwierdza, że hitleryzm wywarł decydujący wpływ na poglądy członków ONR. Gdy w Warszawie pojawiły się ulotki: „Hitler – endek dwa bratanki”, pismo ONR „Sztafeta” chwaliło akcję jako „dobrą robotę propagandową”. W tym samym piśmie 7 czerwca 1934 roku napisano o państwie Hitlera: „Cieszymy się, że znalazł się w Europie wielki kraj, który wymierzył żydom cios tak potężny”.

ONR „ABC” to była grupa skupiona wokół Henryka Rossmana, a RNR „Falanga” wokół Bolesława Piaseckiego. Falanga była organizacją nielegalną, co powoduje trudności w ustaleniu liczby członków. Szacuje się, że w okresie największej aktywności mogło należeć do niej około 5000 osób. Według oficjalnych danych w czerwcu 1938 roku do organizacji należało 607 członków. O liczebności sympatyków można także wnioskować na podstawie danych o dystrybucji głównego pisma Falangi. W lutym 1938 roku sprzedaż wynosiła 4500 egzemplarzy na terenie Warszawy i okolic oraz 25.000 na terenie całego kraju.

Działalność terrorystyczna

RNR posiadał zorganizowaną bojówkę, która nosiła nazwę Narodowa Organizacja Bojowa „Życie i Śmierć dla Narodu”. Początkowa nazywała się ona „Oddział Bojowy z Mieczem”. Bojówka występowała ostro przeciwko Żydom. Jej działalność polegała na demolowaniu żydowskich sklepów, lokali i mieszkań. Szczególne nasilenie działalności terrorystycznej przypada na okres wiosny i lata 1937. Wtedy właśnie Falanga zaatakowała pochód pierwszomajowy Bundu. Zginęło jedno dziecko, a kilka osób zostało rannych. Dokonano też kilku ataków bombowych na siedziby Związku Nauczycielstwa Polskiego. W jednym z nich, w Łodzi, zginęła jedna osoba a cztery zostały ranne. 1 maja 1938 roku RNR podłożył bombę na placu Muranowskim w Warszawie. Dwie osoby zostały ranne. Tego samego dnia we Lwowie członkowie Falangi rzucili petardy na pochód 1-majowy. 40 osób zostało rannych, z czego 7 ciężko. – To tylko niektóre z wyczynów RNR. Ruch ten cieszył się poparciem niektórych kręgów polskiego ziemiaństwa, które w części finansowało jego działalność.

Ideologia

RNR w zakresie organizacji, części ideologii i form zewnętrznych (elementy kultu wodza, salut rzymski, stylistyka symbolów partyjnych itp.) wyraźnie nawiązywał do faszystowskich wzorów włoskich i niemieckich. Również w Hiszpanii działała partia o podobnym profilu i o nazwie Falanga. Program organizacji został opublikowany w 1937 roku.

Falanga otwarcie opowiadała się totalitaryzmem i przeciwko demokracji. Państwo miało być zorganizowane hierarchicznie, w którym każda jednostka podlega zwierzchnikowi, a na czele państwa znajduje się wódz. Program Falangi postulował budowę katolickiego Państwa Narodu Polskiego. Państwo to miało być zarządzane przez Organizację Polityczną Narodu, która miała ogrywać rolę monopartii. Wszystkie inne miały być zlikwidowane. Partia ta miała także kontrolować życie gospodarcze.

Falanga proponowała wprowadzenie gospodarki planowej, którą zarządzać miała Polityczna Organizacja Narodu za pośrednictwem swoich sekcji zawodowych. Była to forma korporacjonizmu. Państwo miało prowadzić działalność gospodarczą, udzielać kredytów, a także decydować o cenach towarów. Postulowano także upaństwowienie każdego przedsiębiorstwa, w którym decydującym źródłem dochodu nie jest praca właściciela.

Antysemityzm Falangi polegał na przekonaniu, że Żydzi są największymi wrogami narodu polskiego. Wszystkie negatywne zdaniem Falangi zjawiska, takie jak demokracja, komunizm czy kapitalizm, były wiązane z Żydami. Propaganda Falangi szczególnie mocno propagowała tezę, że komunizm jest spiskiem żydowskim, którego celem jest zdobycie władzy nad światem.

Specyficzną cechą ideologii Falangi, jako ugrupowania nacjonalistycznego, było uznawanie polskości słowiańskich mniejszości narodowych np. Ukraińców, Białorusinów czy Litwinów. Postulowano asymilację tych mniejszości i walkę z jednostkami wrogimi Polsce. Odmawiano mniejszościom prawa do budowy własnego państwa, nie uznawano tych mniejszości za odrębne od narodu polskiego. Tak to opisuje Wikipedia. Ja określiłbym to jako polslawizm, czyli taką skromniejszą odmianę panslawizmu.

Lata wojny i okupacji

W kampanii wrześniowej Piasecki walczył jako porucznik broni pancernych. Po niej aresztowany przez Gestapo i więziony do kwietnia 1940 roku. Z więzienia został zwolniony po interwencji jednej z wpływowych rodzin włoskich. Po włączeniu się w pracę konspiracyjną założył organizację pod nazwą Konfederacja Narodu. Był także dowódcą Uderzeniowych Batalionów Kadrowych, które do maja 1943 stoczyły 32 potyczki z Niemcami, a po ich scaleniu w 1943 z Armią Krajową, był w stopniu porucznika dowódcą III batalionu 77 Pułku Piechoty AK, walczącego na Nowogródczyźnie. Uniknął internowania w czasie akcji „Burza”. Po powrocie do centralnej Polski kontynuował działalność konspiracyjną, tym razem przeciwko Polskiemu Komitetowi Wyzwolenia Narodowego. W listopadzie 1944 aresztowany przez władze wojskowe i uwięziony w Lublinie. Kilkakrotnie przesłuchiwany przez gen. Iwana Sierowa. W liście do niego zadeklarował wsparcie dla reform społecznych wprowadzanych przez nowe władze, reformy rolnej i nacjonalizacji przemysłu oraz zgłosił chęć wyprowadzenia ludzi z podziemia zbrojnego. Opisał także swoją drogę życiową, działalność antysanacyjną, obóz w Berezie, aresztowanie przez Gestapo, konspirację i antyhitlerowską partyzantkę. W tym samym czasie przedstawił władzom państwowym memoriał, który zawierał główne tezy powstającego środowiska „Dziś i Jutro”. W lipcu został zwolniony z więzienia.

„Dziś i Jutro”

Dziś i Jutro – katolicki tygodnik społeczny, czasopismo wydawane w Polsce od 25 listopada 1945 roku do 1956 roku przez grupę katolików popierających działania władzy komunistycznej.

Inicjatorem pomysłu był Bolesław Piasecki, który uzyskał akceptację Władysława Gomułki na uruchomienie pisma i utworzenie wokół niego środowiska ludzi pragnących współtworzyć nową polską rzeczywistość. 17 sierpnia 1945 roku Piasecki otrzymał oficjalną zgodę władz komunistycznych na wydawanie tygodnika „Dziś i Jutro”. Dotacje na rzecz gazety przekazali: Jerzy Hagmajer (3000 dolarów), Bolesław Piasecki (1000 dolarów) i prymas Hlond (500 dolarów). Wiedząc, że zgromadzone środki finansowe wystarczą zaledwie na kilka miesięcy, B. Piasecki przystąpił do budowy zaplecza gospodarczego. Na bazie firm „Inco” i „Veritas” utworzył wielobranżowe przedsiębiorstwo ZZG (skrót ten oznacza Zjednoczone Zespoły Gospodarcze). W ZZG znalazło zatrudnienie wielu byłych oficerów i żołnierzy Armii Krajowej. Ze środowiska skupionego wokół tego czasopisma wywodzi się większość późniejszych działaczy „Pax”.

Stowarzyszenie „Pax”

W grudniu 1944 roku Bolesław Piasecki nawiązał współpracę z NKWD i w ten sposób stał się częścią establishmentu komunistycznych władz. Stowarzyszenie „Pax” zostało utworzone w 1947 roku przez Piaseckiego i innych działaczy przedwojennego Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”. Zrzeszało on katolików współpracujących z władzami komunistycznymi. Tworzyło ono ruch „księży patriotów”, atakowało Episkopat Polski za „dążenie do przywrócenia kapitalizmu”, popierało uwięzienie Stefana Wyszyńskiego. Stowarzyszenie posiadało prawie monopol na wydawanie „katolickiej” prasy. Prym wśród niej wiódł dziennik „Słowo Powszechne”. Miało też ono własne wydawnictwo Instytut Wydawniczy „Pax”.

Po 1989 roku Stowarzyszenie straciło na znaczeniu i przestało prowadzić działalność polityczną. Od 1993 roku jego kontynuacją jest Stowarzyszenie „Civitas Christiana”. W 1997 roku zostało ono oficjalnie uznane przez Kościół katolicki w Polsce za organizację katolicką i zmieniło nazwę na Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana”.

W Polsce Ludowej

Bezpośrednio po wojnie współpracował Piasecki z UB. Nadano mu pseudonim „Tatar”. Brał udział w operacji rozpracowania środowiska polskiej emigracji politycznej w Londynie. Według raportów pułkownik Julii Brystygierowej, poprzez tę współpracę chciał wzmocnić swoją pozycję wobec władzy. W 1953 roku drogi polskiego Kościoła katolickiego i Piaseckiego rozeszły się, po tym jak próbował on przekonać kardynała Stefana Wyszyńskiego, by uznał on prawo PZPR-u do typowania kandydatów na stanowiska biskupie.

Piasecki sceptycznie odnosił się do politycznej odwilży w 1956 roku. W tym samym roku poparł proradziecką i stalinowską frakcję natolińczyków w walce o władzę z puławianami, którzy według niego byli zdominowani przez Żydów. Od 1956 roku był posłem na Sejm PRL IV, V, VI i VII kadencji. W latach 1971-199 był członkiem Rady Państwa. W marcu 1968 roku wraz z całym „Paksem” popierał antyinteligencką i antysemicką nagonkę zorganizowaną przez frakcję Mieczysława Moczara.

Bolesław Piasecki zmarł po ciężkiej chorobie 1 stycznia 1979 roku. Na wiadomość o jego śmierci, kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, odprawił mszę św. i upoważnił ks. Stefana Piotrowskiego, by podczas pogrzebu powiadomił o tym wiernych. W dniu 4 stycznia trumna z jego zwłokami została wystawiona w Pałacu Prymasowskim w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się tego samego dnia na cmentarzu na Powązkach w Warszawie.

I co z tego wynika?

Bolesław Piasecki musiał być jakąś wyjątkowa osobą. Aresztowany przez Gestapo, zostaje zwolniony po interwencji wpływowej włoskiej rodziny. Uniknął internowania w czasie akcji „Burza”, a przecież tam na Litwie masowo wywożono akowców do obozów. W jaki sposób zjednał sobie komunistów? Ledwie go wypuścili, a on znowu „walczył” przeciwko nim. I znowu go uwięzili, a później wypuścili i w nagrodę pozwolili mu wydawać tygodnik katolicki. Mało tego! Pozwolili mu, a może po prostu podarowali dwie firmy: Inco i Veritas, które stały się zaczątkiem wielkiego przedsiębiorstwa wielobranżowego. Dzięki temu był jednym z najbogatszych Polaków czasów, w których żył w PRL-u. I to wszystko w czasie, gdy komuniści niszczyli polską spółdzielczość – tzw. bitwa o handel. Właśnie ona na tym polegała. Nie na niszczeniu drobnego handlu, jak się powszechnie uważa, tylko na przejmowaniu przez państwo spółdzielni produkcyjnych i handlowych. I na tak oczyszczonym rynku pozwala się Piaseckiemu prowadzić prywatne przedsiębiorstwa.

Stowarzyszenie „Pax”, kierowane przez Piaseckiego, poparło aresztowanie kardynała Wyszyńskiego, a sam Piasecki nakłaniał Wyszyńskiego, by uznał on prawo PZPR-u do typowania kandydatów na stanowiska biskupie. A po śmierci Piaseckiego Wyszyński odprawia mszę świętą i każe to jeszcze rozgłosić. Cyrk! To kim był Wyszyński i jaką mu rolę wyznaczyli do odegrania jego nieznani przełożeni?

Ruch narodowy, jak już pisałem poprzednio, to fałszywa flaga. Jest tak samo zażydzony, jak przed wojną. W sensie ideologicznym jest zbliżony do nacjonalizmu ukraińskiego, tylko posługuje się inną symboliką. Państwo miało być zarządzane przez Organizację Polityczną Narodu, która miała ogrywać rolę monopartii. Natomiast Kongres Ukraińskich Nacjonalistów w 1929 roku w swojej uchwale założył wprowadzenie prawicowego ustroju totalitarnego w odzyskanym państwie, w którym niepodzielną władzę sprawować będzie jeden ruch polityczny z wodzem narodu i elitą. Mówi o tym punkt 16 Uchwały I Kongresu Ukraińskich Nacjonalistów, zgodnie z którym w narodzie ukraińskim nie ma miejsca na demokrację – rządzić ma nim ponadpartyjna, niedopuszczająca do powstania jakiejkolwiek partii politycznej, obejmująca cały naród ukraiński, monokratyczna Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów. Jest to tzw. ukraiński nacjonalizm integralny. Wygląda na to, że to ci sami fachmani tworzyli ideologie nacjonalistyczne dla obu narodów i nie tylko dla nich.

Jak już kiedyś wspomniałem, ustrój PRL-u to narodowy socjalizm: jeden naród, jedno państwo, jedna partia. W takim ustroju Piasecki musiał dobrze się czuć, bo był on ideologicznie bardzo zbliżony do tego, co on proponował przed wojną. Natomiast w sensie materialnym czuł się znacznie lepiej niż przed wojną. Ale nie przeszkadzało mu to, że przed wojną proponował upaństwowienie każdego przedsiębiorstwa, w którym decydującym źródłem dochodu nie jest praca właściciela. A przecież w tak wielkiej firmie jak ZZG decydującym źródłem dochodu nie była jego praca.

Rodzi się zatem pytanie: po co władcy PRL-u pozwolili na powstanie takiego dziwoląga, na tle rzeczywistości PRL-u, jak Stowarzyszenie „Pax”? Czy chodziło o hibernację innego dziwoląga, zwanego RNR „Falanga” i w odpowiednim momencie przywrócenie go do życia? Dotację na rzecz powstającej gazety „Dziś i Jutro” w wysokości 3000 dolarów przekazał w 1945 roku Jerzy Hagmajer, a na kanale Centrum Edukacyjne Polska (u Żydów zawsze musi być nazwa „Polska” odmieniana na wszelkie sposoby, tak m.in. się ich poznaje) często występuje Marcin Hagmajer. Czy zbieżność nazwisk przypadkowa? Wątpię.

A sam Piasecki? W momencie wybuchu wojny miał 24 lata i pomimo tak młodego wieku i braku doświadczenia powierzano mu dowódcze stanowiska w wojsku i partyzantce. Ktoś go najwyraźniej prowadził i przygotowywał do wykonywania zadań, które mu później powierzano. Nie była to osoba przypadkowa. – Jak to było pod Troją? Strzeżcie się Greków, gdy przynoszą dary. Strzeżcie się tych, którzy krzyczą – Polska.