Czy Żydzi rządzą światem? Co do tego nie ma zgody. Jedni uważają, że tak, inni uważają, że są to teorie spiskowe. Większą zgodność uzyskamy, gdy zadamy sobie inne pytanie: czy pieniądz rządzi światem? W tym wypadku zapewne większość stwierdzi, że tak. A skoro pieniądz rządzi światem, a pieniądzem rządzą Żydzi, to jaki z tego wniosek?

Żydzi rządzą pieniądzem i kredytem od niepamiętnych czasów, od kiedy wynieśli się z Egiptu, zabierając ze sobą złoto tego kraju. Jednak pieniądz i kredyt nie stwarzają takich możliwości jak giełda papierów wartościowych. Mają tupet! Nazwać g. warte papiery papierami wartościowymi! Ale to działa. Z psychologicznego punktu widzenia posunięcie doskonałe. Te giełdy powstały po rewolucji francuskiej. Na nich możliwości spekulacji są niemal nieograniczone.

16 września 1992 roku funt brytyjski, zwany oficjalnie funtem szterlingiem, został zaatakowany przez George’a Sorosa. Wikipedia tak opisuje to zdarzenie:

„Czarna Środa (także Biała Środa) – wydarzenia 16 września 1992 roku w Wielkiej Brytanii, kiedy rząd konserwatystów został zmuszony do wycofania funta szterlinga z mechanizmu ERM (ang. European Exchange Rate Mechanism). Nastąpiło to w wyniku ataku spekulacyjnego dokonanego przez Georga Sorosa, który zarobił na tych transakcjach około 1 mld USD. W 1997 roku brytyjskie ministerstwo skarbu określiło straty na 3,4 mld funtów.

Straty handlowe w sierpniu i wrześniu zostały oszacowane na 800 mln funtów, jednak ich suma wzrosła, ponieważ podatnik brytyjski mógł zyskać na dewaluacji funta. Ustalenia w tej kwestii pokazały, że gdyby rząd utrzymał 24 mld funtów rezerw w walutach obcych, a kurs funta spadł do tej samej wartości, co w wyniku działań spekulantów, to skarb Zjednoczonego Królestwa zyskałby na tym 2,4 mld funtów szterlingów. Dokumenty ukazują jednocześnie, że poświęcając 27 mld rezerw na „ratowanie funta” osiągnięto stratę w kwocie 3,4 mld funtów.

ERM został wprowadzony 13 marca 1979 roku, w ramach europejskiego systemu walutowego, za pomocą którego jego członkowie zgodzili się utrzymywać kursy swoich walut wewnątrz wąskiego przedziału. Waluty znajdowały się w „wężu walutowym”, dzięki utrzymaniu kursu każdej z walut wyrażonego w ECU w przedziale +/−2,25% ustalonego kursu parytetowego.

We wrześniu 1992 r. podstawowym zagrożeniem dla funta była gwałtowna deprecjacja dolara wobec niemieckiej marki. W związku z powiązaniem funta z ERM, umacniał się on do amerykańskiej waluty do nie dających się zaakceptować poziomów. Z racji olbrzymiej części brytyjskiego eksportu rozliczanego w USD, korekta kursu funta do dolara wydawała się nieunikniona. ERM uniemożliwiał takie działanie. Przewidując nieuchronne „pęknięcie tamy” spekulanci przyspieszyli przyszłe zdarzenia poprzez pożyczanie funta i jego wymianę na niemieckie marki. Oczekiwali, że spłacą kredyt zdewaluowaną walutą, a różnica uzyskana na tej operacji będzie ich zarobkiem.

16 września brytyjski rząd ogłosił wzrost podstawowej stopy procentowej, z już wtedy wysokich 10% do 12%, w celu zachęcenia spekulantów do zakupu funta. Pomimo tego, oraz obietnic, że w przyszłości stopa wzrośnie do 15%, dealerzy przekonani, że rząd nie wywiąże się z obietnic, przystąpili do sprzedaży funta. Kanclerz Norman Lamont ogłosił, że jeszcze tego samego dnia, do godziny 19:00 Wielka Brytania opuści ERM, a stopy procentowe pozostaną na poziomie 12%.

Inne kraje ERM, takie jak Włochy, których waluty naruszyły pasma wahań powróciły do systemu z poszerzonym pasmem lub z uzgodnionym parytetem centralnym. Nawet w tej rozluźnionej formie, ERM-I okazał się nieodporny na zagrożenia i 10 miesięcy później jego reguły zostały poluzowane ponownie do punktu, w którym polityce monetarnej członków systemu pozostawiono niezmiernie dużo swobody.”

Mechanizm Kursów Walutowych to był początek programu, który miał doprowadzić państwa europejskie do wspólnej waluty, czyli euro. W tym powyższym cytacie nie wszystko jest jasne. „Parkiet” tak m.in. o tym pisze:

„Soros postanowił wykorzystać sytuację i przeznaczył na ten cel 10 miliardów funtów. Spekulanci w owym czasie zaciągali znaczne kredyty w funtach szterlingach, a uzyskany kapitał wymieniali na marki. Mieli nadzieję, że gdy przewartościowany funt się zdewaluuje, bez trudu uda się im spłacić kredyty. Przełomowy moment nastąpił 22 sierpnia 1992 roku, w tak zwaną Czarną Środę, kiedy to rozpoczęła się masowa wyprzedaż brytyjskiej waluty, co doprowadziło do znacznego spadku jej wartości. Sam Soros otworzył wówczas krótkie pozycje (gra na spadek na kontraktach terminowych – przyp W.L.) na funcie na około 10 mld. W odpowiedzi na to brytyjski rząd zmuszony był podnieść bazową stopę procentową z 10 proc. do 12 proc., zapowiadając jednocześnie dalsze podwyżki do 15 proc. Soros odebrał to jako oznakę desperacji ekipy rządzącej i kontynuował wyprzedaż funta, zmuszając ostatecznie Wielką Brytanię do wystąpienia z Mechanizmów Kursów Walutowych, a sam zyskując przydomek człowiek, który złamał Bank Anglii. Ostatecznie kurs funta spadł względem marki z 2,78 do 2,2, a George Soros zarobił na całym procederze ponad miliard dolarów.” Całość tu: https://www.parkiet.com/artykul/470709.html.

Wielka Brytania przystąpiła do ERM dopiero w październiku 1990 roku. Brytyjscy konserwatyści, którzy wtedy rządzili, byli w tej sprawie podzieleni i ostatecznie przeważyła koncepcja wejścia do tej strefy, która później przekształciła się w strefę euro.

Marian Miszalski w swojej książce Ukryta wojna cicha kapitulacja? (Polityka polska wobec żydowskiego rasizmu) (2019) pisze:

»George Soros, miliarder, „filantrop” wspierający „polityczną poprawność” na świecie (ale nie w Izraelu), więc neomarksizm (w Polsce sponsor Fundacji Batorego) – zasłynął udanym atakiem na funta sterlinga w latach 90. ubiegłego wieku, na której to operacji zarobił 2 miliardy funtów. Tak przynajmniej opowiadają o nim żydowscy dziennikarze-propagandyści, wychwalając „geniusz finansowy” Sorosa… Jednak w połowie lat 90., Soros nie był wcale miliarderem, jego majątek (firma hedgingowa) wyceniany był optymistycznie – i to nie w gotówce, ale w giełdowej wartości akcji – na ok. 60 milionów dolarów. Tymczasem dla skutecznego zaatakowania brytyjskiego funta sterlinga, potrzebne było ok. 10 miliardów dolarów w gotówce – i jeszcze coś bardziej istotnego, a mianowicie informacja o decyzji rządu brytyjskiego: czy rząd brytyjski postanowi bronić do upadłego przeszacowanego funta – czy pozwoli na spadek jego wartości? (wytłuszczenie W.L.)

Ta decyzja zapadła na tajnym posiedzeniu rządu brytyjskiego. Skąd Soros dowiedział się o tej decyzji, i kto wyłożył za niego potrzebny do zaatakowania funta, brakujący kapitał?…

Soros był „slupem” – wszystko na to wskazuje – izraelskich tajnych służb i paru żydowskich bankierów. Bardzo możliwe, że nadal nim pozostaje.«

Jest to więc pewien mechanizm, o którym pisałem w blogu „Hiperinflacja c.d.”:

„Nie da się zaprzeczyć, że Żydzi dominują w finansach i handlu. W wielu innych dziedzinach też ich nie brakuje, ale połączenie tych dwóch branż stwarza niezwykłe pole manewru dla dokonywania różnych operacji finansowych. Mają też wsparcie ze strony polityków, bo często to oni są nimi. Więc to, co robią, jest nie tyle wynikiem nadzwyczajnych talentów do manipulowania pieniądzem, co doskonałą organizacją i współdziałaniem w zakresie finansów, handlu i polityki. Choć zapewne nie brakuje w tym wszystkim prawników, prasy i mediów wszelkiego rodzaju.”

Miszalski zdradza dużo, ale nie wyjaśnia, dlaczego Soros zaatakował akurat funta, a nie niemiecką markę albo nawet… polskiego złotego? Przecież dysponując takimi pieniędzmi można z każdą walutą zrobić to, co z funtem i też zarobić. Chyba więc nie zarobek był na pierwszym planie. A więc co? Sztywny kurs funta, narzucony przez ERM, komuś nie pasował. W tym samym, mniej więcej czasie, sztywny kurs złotego (1 stycznia 1990 – 14 października 1991) komuś pasował. Co ciekawe, te sztywne kursy, narzucone przez ERM, zostały 10 miesięcy po wyjściu Wielkiej Brytanii znacznie złagodzone. To chyba nie przypadek.

Konsekwencją tego ataku było to, że Wielka Brytania opuściła strefę ERM i w efekcie funt pozostał walutą Wielkiej Brytanii, a niemiecka marka rozpłynęła się w strefie euro. Ten atak to przykład tego, jak Żydzi wykorzystują swoją przewagę finansową do realizacji swoich celów politycznych. Byli w Wielkiej Brytanii politycy, którzy dążyli do większej integracji z Europą, ale musieli skapitulować wobec potęgi pieniądza i tych, którzy nim władają.

Z cytowanej na wstępie informacji z Wikipedii wynika, że gdyby rząd brytyjski nie bronił funta, to zyskałby na tym 2,4 mld funtów, a nie – stracił 3,4 mld. Czyżby więc nadal było aktualne to, co działo się za czasów Cromwella? Poniżej cytat z mojego blogu „Rewolucja Cromwella”:

„Tomasz Collier, za aprobatą Cromwella, pisze panegiryk na cześć Żydów, kończąc go tymi słowami: Poważajmy żydów! Oczekujmy pełnego chwały dnia, który uczyni ich głową narodów. O, czas ten już bliski, w którym każdy się będzie czuł szczęśliwy, jeżeli będzie mógł dotknąć choćby szaty żyda! Od nich przychodzi nasze zbawienie.”