W dniu 15 września pojawiła się na portalu ZeroHedge analiza Pepe Escobara, dotycząca wycofania się Rosjan z rejonu Charkowa: Escobar: The Kharkov Game-Changer – Escobar: Przełom w Charkowie (https://www.zerohedge.com/geopolitical/escobar-kharkov-game-changer). Poniżej jej treść:

»Wojen nie wygrywają operacje psychologiczne. Zapytajcie o to nazistowskie Niemcy.

Oglądanie mediów NATOstanu w Charkowie było błędem, to natrętne „uderzenie młota, które ogłuszy Putina”, „Rosjanie mają kłopoty” i tego typu różne głupoty.

Fakty:

• Siły rosyjskie wycofały się z terytorium Charkowa na lewy brzeg rzeki Oskol, gdzie się obecnie okopały.
• Linia Charków-Donieck-Ługańsk wydaje się być stabilna.
• Krasny Liman jest zagrożony, oblegany przez przeważające siły ukraińskie, ale broni się.

Nikt – nawet Maria Zacharowa, współczesny żeński odpowiednik Hermesa, posłańca bogów – nie wie, co planuje, w tym przypadku i we wszystkich innych, Rosyjski Sztab Generalny (RSG). Jeśli mówią, że wiedzą, to kłamią.

W obecnej sytuacji można z dużą dozą pewności wnioskować, że linia – Światogorsk-Krasny Liman-Jampol-Belogorówka – może wytrzymać wystarczająco długo z ich obecnymi garnizonami, dopóki nowe siły rosyjskie nie będą w stanie wkroczyć i zmusić Ukraińców do wycofania się z powrotem poza linię Siewierodoniecka.

Rozpętało się piekło. Dlaczego w Charkowie doszło do tego, do czego doszło? Republiki ludowe i Rosja nigdy nie miały wystarczającej liczby ludzi do obrony 1000-kilometrowej linii frontu. Zauważył to cały wywiad NATO i wykorzystano to.

W tym terenie nie było rosyjskich sił zbrojnych, tylko Rosgwardia, a ta nie jest wyszkolona do walki z regularnym wojskiem. Kijów zaatakował z przewagą około 5 do 1. Siły alianckie wycofały się, aby uniknąć okrążenia. Nie ma strat wojsk rosyjskich, ponieważ w tym regionie nie było wojsk rosyjskich.

Prawdopodobnie jest to zdarzenie jednostkowe. Kierowane przez NATO siły kijowskie po prostu nie będą w stanie powtórzyć tego nigdzie w Donbasie, w Chersoniu czy w Mariupolu. Wszystkie te tereny są chronione przez silne, regularne jednostki armii rosyjskiej.

Jest oczywiste, że jeśli Ukraińcy pozostaną w pobliżu Charkowa i Izium, to zostaną zmiażdżeni przez potężną rosyjską artylerię. Analityk wojskowy Konstantin Sivkov twierdzi, że „większość gotowych do walki formacji Sił Zbrojnych Ukrainy jest teraz uziemiona (…) udało nam się zwabić je na otwartą przestrzeń i teraz systematycznie je niszczymy”.

Kierowane przez NATO siły ukraińskie, przepełnione najemnikami NATO, poświęciły 6 miesięcy na gromadzenie sprzętu i przygotowanie wyszkolonych żołnierzy dokładnie na tę akcję w Charkowie – pakując ich do ogromnej maszynki do mięsa. Bardzo trudno będzie utrzymać linię montażową, która dostarczy w dużej ilości pierwszorzędnych produktów, aby ponownie wykonać coś podobnego.

Kolejne dni pokażą, czy Charków i Izium to wynik większych nacisków NATO, bowiem nastroje w kontrolowanej przez NATO UE zbliżają się do Desperation Row (utwór muzyczny, którego wykonawczą jest Voodoo Coyote – przyp. W. L.). Istnieje duże prawdopodobieństwo, że ta kontrofensywa oznacza wejście NATO do wojny na dobre. Coraz trudniej ukryć obecność „doradców” i najemników z całego świata.

Dekomunizacja jako de-energetyzacja

Specjalna Operacja Wojskowa (SOW) koncepcyjnie nie polega na podboju terytorium per se: jest to lub była jak dotąd ochrona Rosjan na zajętych terytoriach, a więc demilitaryzacja i denazyfikacja.

Ta koncepcja może zostać zmodyfikowana. I stąd właśnie dywagacje na temat mobilizacji w Rosji. Jednak może nie dojść nawet do częściowej mobilizacji: potrzebne są rezerwy, aby odpowiednio umożliwić siłom sojuszniczym osłonę tyłów/obrony. Zatwardziali bojownicy z kontyngentu Kadyrowa nadal będą atakować.

Nie można zaprzeczyć, że wojska rosyjskie utraciły strategicznie ważny węzeł w Izium. Bez tego całkowite wyzwolenie Donbasu staje się znacznie trudniejsze.

Jednak dla wspólnych działań Zachodu, dla którego bardziej liczą się pozory, to operacje psychologiczne są znacznie ważniejsze niż małe sukcesy militarne: stąd cała ta radość z tego, że Ukraina jest w stanie wypędzić Rosjan z całego Charkowa w zaledwie cztery dni – podczas gdy mieli 6 miesięcy na wyzwolenie Donbasu, a nie zrobili tego.

Tak więc na całym Zachodzie panuje przekonanie – gorączkowo podsycane przez ekspertów od operacji psychologicznych – że rosyjska armia została uderzona „młotem” i prawie nie podniesie się.

Charków przyszedł na czas, ponieważ Generał Zima jest tuż za rogiem; kwestia ukraińska już ciążyła z powodu zmęczenia opinii publicznej; a maszyna propagandowa potrzebowała doładowania, by uzasadnić kolejne wielomiliardowe wydatki na zbrojenia.

Jednak Charków zmusił Moskwę do zwiększenia wskaźnika bólu. Stało się tak dzięki kilku dobrze umiejscowionym panom Kindżał (Ch-47M2 Kindżał, hiperdźwiękowy samolot i rakieta – przyp. W. L.), którzy opuścili Morze Czarne i Morze Kaspijskie, aby sprezentować swoje wizytówki największym elektrowniom cieplnym w północno-wschodniej i środkowej Ukrainie (większość infrastruktury energetycznej znajduje się na południowym wschodzie).

Połowa Ukrainy nagle straciła prąd i wodę. Stanęły pociągi. Jeśli Moskwa zdecyduje się na jednoczesne zniszczenie wszystkich głównych ukraińskich podstacji, wystarczy kilka pocisków, aby całkowicie rozbić ukraińską sieć energetyczną – nadając „dekomunizacji” nowe znaczenie: de-energetyzacja (odłączenie energii).

Według ekspertyzy „jeśli transformatory 110-330 kV zostaną uszkodzone, to prawie nigdy nie będzie można ich uruchomić (…) A jeśli stanie się to przynajmniej na pięciu podstacjach jednocześnie, to wszystko jest kaput. Wieczna epoka kamienna.”

Marat Baszirow, reprezentujący rosyjski rząd ujął to bardziej obrazowo: „Ukraina pogrąża się w XIX wieku. Bez systemu energetycznego nie będzie armii ukraińskiej. Faktem jest, że na wojnę przybył Generał Volt, a za nim Generał Moroz.”

I w ten sposób możemy w końcu rozpocząć „prawdziwą wojnę” – jak w znanym żarcie Putina, że „nawet jeszcze niczego nie zaczęliśmy”.

Ostateczna odpowiedź nadejdzie z RSG w ciągu najbliższych kilku dni.

RSG może opowiedzieć się za poważnym uderzeniem strategicznym gdzie indziej – taka zmiana scenariusza na gorszy (dla NATO).

Może zdecydować się na wysłanie większej liczby żołnierzy na linię frontu (bez częściowej mobilizacji).

A przede wszystkim może poszerzyć zakres SOW – doprowadzić do całkowitego zniszczenia ukraińskiej infrastruktury transportowo-energetycznej, od pól gazowych po elektrociepłownie, podstacje i wyłączanie elektrowni jądrowych.

Cóż, zawsze może to być mieszanka wszystkich powyższych: rosyjska wersja Shock and Awe – generująca bezprecedensową katastrofę społeczno-gospodarczą. To już zostało zasugerowane przez Moskwę: w każdej chwili i w ciągu kilku godzin możecie wrócić do epoki kamienia (moja kursywa). Wasze miasta powitają Generała Zimę bez ogrzewania, z zamarzającą wodą, przerwami w dostawie prądu i brakiem łączności.

Operacja antyterrorystyczna

Wszystkie oczy zwrócone są na to, czy „centra decyzyjne” – jak to w Kijowie – mogą wkrótce odwiedzić Kindżały. To by oznaczało, że Moskwa ma już dość. Przynajmniej ci opowiadający się za rozwiązaniami siłowymi. Ale jeszcze chyba nie teraz, ponieważ dla dyplomatycznie usposobionego Putina prawdziwa gra kręci się wokół dostaw gazu do UE, tej zabawki w rękach amerykańskiej polityki zagranicznej.

Putin z pewnością zdaje sobie sprawę, że atmosfera na zajętych obszarach jest napięta. Odmawia nawet częściowej mobilizacji. Doskonałym wskaźnikiem tego, co może wydarzyć się zimą, będą referenda na terytoriach wyzwolonych. Datą graniczną jest 4 listopada – Dzień Jedności Narodowej, wprowadzony w 2004 roku w miejsce obchodów rewolucji październikowej (istniał on już w czasach imperialnych).

Po przyłączeniu tych terytoriów do Rosji każda ukraińska kontrofensywa kwalifikowałaby się jako akt wojny przeciwko regionom włączonym do Federacji Rosyjskiej. Każdy wie, co to oznacza.

Teraz może się okazać, że kiedy cały Zachód toczy wojnę – hybrydową i kinetyczną, począwszy od niezliczonych danych wywiadowczych po dane satelitarne i hordy najemników – przeciwko tobie, a ty nalegasz na przeprowadzenie mgliście zdefiniowanej Specjalnej Operacji Wojskowej (SOW), to możesz być narażony na kilka nieprzyjemnych niespodzianek. W takiej sytuacji status SOW może się zmienić: z pewnością stanie się ona operacją antyterrorystyczną.

To jest wojna o wszystko. To jest sprawa życia lub śmierci. Amerykański cel geopolityczny/geoekonomiczny, mówiąc wprost, to zniszczenie jedności Rosji, narzucenie zmiany reżimu i splądrowanie wszystkich tych ogromnych zasobów naturalnych. Ukraińcy są niczym innym jak mięsem armatnim: w powtarzającej się historii są współczesnymi odpowiednikami piramidy czaszek, którą Timur zacementował w 120 wieżach, gdy zrównał Bagdad z ziemią w 1401 roku.

Jeśli w końcu opadną wszelkie maski i RSG zacznie działać bardziej zdecydowanie, to nastąpi zakończenie SOW i rozpocznie się wojna.«

Dzięki tej analizie możemy zorientować się, o co chodzi w tej akcji wycofania się Rosjan z Charkowa, bo śledząc polskojęzyczne media można dojść do wniosku, że Rosja już bliska klęski. PRL-owska propaganda nawet do pięt nie dorasta obecnej.

Analiza ta jest rzeczowa i raczej bezstronna, tak mi się przynajmniej wydaje, natomiast wnioski są w mojej ocenie błędne. Zanim jednak przejdę do ich krytyki, to wypada przybliżyć osobę Pepe Escobara.

Pepe Escobar, jak pisze Wikipedia, to brazylijski publicysta. Stały felietonista czasopisma Asia Times Online, komentator i analityk telewizji RT (Russia Today – przyp. W. L.). Współpracownik Al-Dżaziry i portalu The Real News, także wielu stacji radiowych w internecie. Mieszka i pracuje w Londynie, Paryżu, Mediolanie, Los Angeles, Waszyngtonie, Bangkoku i Hongkongu. Od 1990 roku koncentruje swoją aktywność dziennikarską (reportaże, felietony, korespondencje) na terenie Azji Środkowej oraz Bliskiego Wschodu, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki współczesnego Afganistanu.

To jest wojna o wszystko. To jest sprawa życia lub śmierci. Amerykański cel geopolityczny/geoekonomiczny, mówiąc wprost, to zniszczenie jedności Rosji, narzucenie zmiany reżimu i splądrowanie wszystkich tych ogromnych zasobów naturalnych. Ukraińcy są niczym innym jak mięsem armatnim…

Taki jest wniosek Pepe Escobara. Nie wiem, czy tak myśli naprawdę, czy może nie może napisać inaczej. Nie pierwszy to jego artykuł na temat wojny na Ukrainie, ale w żadnym z nich nie wspomniał o największym powojennym przesiedleniu ludności w Europie, o przesiedleniu milionów Ukraińców do Polski. To nie mięso armatnie. Mięsem armatnim są tylko walczący na froncie, a to tylko ułamek ukraińskiej populacji. Czy taki światowy publicysta, z którego usług korzysta tyle światowych mediów, nie wie o tym? To chyba niemożliwe. A skoro tak, to chyba im wszystkim, tym światowym mediom i tym światowym dziennikarzom, nie wolno o tym mówić. Jak by powiedział Józef Mackiewicz? – Ale o tym nie trzeba głośno mówić.

Zniszczenie jedności Rosji, to innymi słowy jej rozczłonkowanie. Pomysł nie nowy, bo już Hitler chciał rozczłonkowania Rosji, zwanej wtedy Związkiem Radzieckim. Tak bardzo chciał jej rozczłonkowania, że – mając pod koniec lipca 1941 roku tylko 300 km do Moskwy i wolną do niej drogę – zawrócił wojska na Ukrainę, by powrócić z nimi pod Moskwę na początku października, gdy zaczęły się ulewne deszcze, trwające 3 tygodnie, a później, na początku grudnia – trzaskające mrozy. I tak skończyło się rozczłonkowywanie Rosji.

Po co Amerykanie mieliby rozczłonkowywać Rosję? Wszak to właśnie oni, a ściślej ujmując amerykańscy Żydzi, uprzemysłowili Związek Radziecki i w ten sposób stworzyli jego potęgę i całkowicie nad nim zapanowali. Po co im była potrzebna ta potęga? Ano po to, by Związek Radziecki mógł walczyć z Hitlerem, który był również tworem amerykańskich Żydów, jak równy z równym. I po to, by po wojnie Związek Radziecki, jeszcze silniejszy, mógł walczyć z Ameryką, jak równy z równym, na wszystkich kontynentach. Nie jest więc w interesie Ameryki zniszczenie jedności Rosji i przejęcie kontroli nad jej bogactwami naturalnymi, jak chce Escobar, bo ona i tak ma nad nimi kontrolę.

Idea rozczłonkowania Rosji objawiła się w postaci ruchu zwanego prometeizmem. Prometeizm (w sensie politycznym), pisze Wikipedia, to ruch polityczny i intelektualny w Europie w okresie międzywojennym (1921-1939), skierowany politycznie przeciwko ZSRR, mający na celu zdobycie niepodległości przez państwa, którym w latach 1921-1939 narzucono siłą system radziecki i w efekcie prowadzący do rozpadu ZSRR. Ruch prometejski koordynował i wspierał materialnie działanie niektórych rządów emigracyjnych i organizacji niepodległościowych narodów podbitych przez Rosję Sowiecką w latach 1918-1621.

Ruch prometejski powstał w znacznej mierze dzięki działaniom Rządu Ukraińskiej Republiki Ludowej na Emigracji w Warszawie i Paryżu. Kontynuacją koncepcji prometejskiej był w dużym stopniu Antybolszewicki Blok Narodów.

Początki ABN sięgają końca 1943 roku, kiedy to w dniach 21-22 listopada w rejonie Równego na okupowanych przez III Rzeszę ziemiach polskich odbyła się z inicjatywy Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów konspiracyjna konferencja przedstawicieli 13 narodów nierosyjskich z europejskiego i azjatyckiego obszaru ZSRR. Uzgodniono wówczas koncepcję powołania antykomunistycznej platformy współpracy różnych narodów zamieszkujących Związek Radziecki. Jej celem było doprowadzenie do obalenia władzy komunistycznej w ZSRR i jego podziału na państwa narodowe. Antybolszewicki Blok Narodów został rozwiązany w 1996 roku po zrealizowaniu swoich celów.

O jakie więc rozczłonkowanie czy zniszczenie jedności Rosji chodzi? Związek Radziecki rozpadł się i państwa, które chciały być niepodległe, stały się nimi. Inna sprawa, to dlaczego zapragnęły jej dopiero, gdy powstał Związek Radziecki? Przecież bolszewicy, którzy dokonali zamachu stanu, przejęli tylko to, co wchodziło w skład Rosji carskiej. Żadnego państwa nie podbili. Czy wcześniej, za czasów carskich, nie pragnęły one tej niepodległości?

A Ukraina? Dostała to, czego chciała – niepodległość. I dalej źle. Teraz chce do unii, która powoli rozpada się. No bo czymże jest otwarcie polsko-ukraińskiej granicy, będącej częścią granicy zewnętrznej unii, jak nie jej rozpadem? To początek jej końca, przynajmniej w tej formie.

To, o czym nie chcą pisać światowe media i światowi dziennikarze, to tworzenie nowego państwa polsko-ukraińskiego, chociaż bardziej ukraińskiego niż polskiego, na terenie Polski. To początek odtwarzania I Rzeczypospolitej – tego żydowskiego raju. To zapewne będzie oznaczało pewne ustępstwa ze strony Rosji w zamian za inne korzyści. Jedną z nich będzie odzyskanie tej części Ukrainy, którą Związek Radziecki włączył do radzieckiej Republiki Ukraińskiej. Być może również utracone państwa Azji środkowej wrócą do Rosji. Czy te konflikty i wojny, które tam wybuchają, nie będą pretekstem do większego zaangażowania się jej w tym rejonie, a więc i do odbudowania swojej pozycji?

Wszyscy, którzy choć trochę interesują się polityką i historią wiedzą, jak powstały Stany Zjednoczone i za czyje pieniądze. A jak było w przypadku Rosji? Rosyjska kolonizacja Azji, a konkretnie Azji Północnej, Środkowej i Kaukazu, miała miejsce w okresie od XV do XX wieku. Polegała ona na bezpośrednim wcielaniu opanowanych obszarów do państwa rosyjskiego. Kolonizacja ta została zapoczątkowana przez Republikę Nowogrodzką (1136-1478) i była kontynuowana przez Wielkie Księstwo Moskiewskie (1328-1547), Carstwo Rosyjskie (1547-1721) i Imperium Rosyjskie (1721-1917).

Po upadku Złotej Ordy (państwo mongolskie w zachodniej części imperium Czyngis-chana) w XV wieku na południowym zachodzie powstał Chanat Syberyjski. Rosyjską ekspansję zapoczątkował w 1552 roku podbój Chanatu Kazańskiego. Kolonizację terenów nad Kamą prowadzili na mocy przywileju carskiego z roku 1558 Stroganowowie, rosyjski ród kupiecki, który zmonopolizował handel z ziemiami na wschód od Uralu. Dzięki zwolnieniom podatkowym, Stroganowowie wystawili armię złożoną między innymi z Kozaków i Baszkirów. – Tak to opisuje Wikipedia. Nie ma jednak wątpliwości, że Stroganowowie byli Żydami. O nich samych pisze ona:

„Stroganowowie – ród kupców i przemysłowców rosyjskich. W XVI wieku Stroganowowie otrzymali od rządu ogromne obszary gruntu w ziemi permskiej. Gramota carska w 1574 nadała im ziemie za Uralem (ponad milion dziesięcin [dziesięcina to 1,09 ha – przyp. W. L.]) i zezwoliła na budowę grodów warownych i osadzenie w nich najemnej załogi. Stroganowowie, wykorzystując siły zbrojne, zajmowali ziemie ludów syberyjskich i osadzali w nich chłopów rosyjskich. Rozwijali rolnictwo, zakładali warzelnie soli i eksploatowali bogactwa naturalne. Stała groźba ze strony Chanatu Syberyjskiego zmusiła Siemiona i Nikitę Stroganowów do przedsięwzięcia na własny koszt wyprawy na chanat oddziałów najemnych Kozaków pod wodzą Jermaka Timofijewicza (1581-1585), od której rozpoczął się podbój Syberii przez Rosję. Stroganowowie niejednokrotnie pożyczali rządowi pieniądze na cele wojenne. W XVIII wieku otrzymali tytuł baronów, następnie hrabiów. W XIX wieku spokrewnili się z domem panującym.”

Wikipedia wykorzystała informację z Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN z 1968 roku. Być może więc dlatego jest tu mowa o rządzie, a nie o carach. Tak więc kolonizacja Syberii przebiegała podobnie jak kolonizacja Ameryki: najpierw przedsięwzięcia prywatne, rugowanie tubylców z ziemi, a następnie wkraczało państwo. I w obu przypadkach ta sama nacja wiodła prym w tych procesach i dlatego do dziś oba państwa są jej podporządkowane. Zmieniają się państwa albo przynajmniej ich nazwy, zmieniają się władcy, a ona zawsze na posterunku.

Straszą nas tym, że po Ukrainie przyjdzie kolej na Polskę. Tylko po co Rosja miałaby atakować Polskę, skoro ona nawet nie chce zajmować całej Ukrainy, tylko jej wschodnią cześć łącznie z Krymem. Cała Europa i tak jest zależna od rosyjskich surowców, a jej status imperium wynika z zajmowanego obszaru i wpływów w Azji, co widać na załączonej powyżej mapce. Nawet bez państw Azji środkowej jest to największe pod względem powierzchni państwo na świecie.