Tag: przywilej kaliski

Domiar

Wiesław Liźniewicz4 Comments

Historii wokół spalenia kopii Statutu kaliskiego ciąg dalszy. W dniu 18 listopada pojawił się na Interii artykuł „Skandal, na którym robią biznes”. Organizatorzy marszu pod lupą skarbówki. Link do oryginalnego tekstu tu: https://wydarzenia.interia.pl/autor/irmina-brachacz/news-skandal-na-ktorym-robia-biznes-organizatorzy-marszu-pod-lupa,nId,5651035

Interia pisze:

»Nawet 500 tys. zł mogli zarobić organizatorzy antysemickiego marszu w Kaliszu, o którym był głośno nie tylko w Polsce, ale i w Europie. Takie szacunki przedstawili działacze Porozumienia Jarosława Gowina. – Sprzedaż koszulek, flag, wszystko bez paragonów. To nie pierwsza akcja tych panów. Nie wierzymy, że poniosą dotkliwe konsekwencje karne. Wiemy za to, że jedyne co może ich zaboleć to cios prosto w portfel – mówią przedstawiciele kaliskiego Porozumienia Jarosława Gowina i składają do Urzędu Skarbowego wniosek o karnoskarbowe ściganie organizatorów marszu.

– Nie ma zgody Porozumienia na głoszenie haseł faszystowskich i antysemickich oraz zarabianie na tym pieniędzy. Jako ugrupowanie rozsądne, dbające o dobro publiczne składamy wniosek do Urzędu Skarbowego o przeprowadzenie kontroli skarbowej wobec Wojciecha O. oraz Marcina O. Nie ma naszego przyzwolenia na tego typu działalność – podkreślili na konferencji prasowej Mariusz Niżniowski, Szymon Furman i Filip Herman z Porozumienia Jarosława Gowina w Kaliszu.

Według kaliskich działaczy Porozumienia podczas marszu była prowadzona działalność handlowa. W masowej liczbie sprzedawano koszulki, flagi, książki, płyty. Zdaniem działaczy – wszystko to bez paragonów.

Tego, że organizatorzy marszu prowadzili sprzedaż bez paragonów i nabijania czegokolwiek na kasę fiskalną przedstawiciele kaliskiego Porozumienia są pewni, bo sami to sprawdzili.

– Poszedłem na ten marsz i poświęciłem 50 zł, żeby kupić ich koszulkę. I jestem dowodem na to, że paragonu nie dawali. A z naszych informacji wynika, że takich koszulek sprzedali około 1700, co daje 85 tys. zł z samych koszulek – mówi Szymon Furman, prezes Porozumienia w Kaliszu.

Do tego, jak dodaje, należy doliczyć dochód ze sprzedanych flag po 120 zł za sztukę czy dowodów tożsamości obywatela II RP po 200, 300 zł za sztukę. W ofercie były także płyty i książki, które, jak wynika z informacji obecnych na marszu członków Porozumienia, reklamowane były jako egzemplarze z podpisem ambasadora Rosji.

– Z informacji, które posiadamy, wynika, że dzięki owemu wydarzeniu organizatorzy zarobili od 350 000 zł do nawet 500 000 zł. I naszym zdaniem nie był to pierwszy raz, kiedy panowie wykorzystywali demonstracje do wzbogacenia się. Już w Warszawie sprzedawali masowo rzeczy, też prawdopodobnie nieopodatkowane, bo bez żadnych kas fiskalnych czy paragonów, co w świetle obowiązujących przepisów stanowi ukrywanie dochodów – mówi Szymon Furman.

– Zirytowało mnie to, że politycy, którzy są zobowiązani do reagowania na tego typu wydarzenia, podeszli do tematu typowo populistycznie. Pogadali, pogrozili palcem, a tak naprawdę zaczęli zbijać na tym obrzydliwym marszu kapitał polityczny. Mówienie, że to jest złe, robienie dziesięciu konferencji krytykujących marsz – jaki to ma sens? Wszyscy to wiedzą, że takie historie nie powinny mieć miejsca – komentuje dla Interii Szymon Furman, prezes kaliskiego Porozumienia Jarosława Gowina.

I dlatego kaliskie Porozumienie zdecydowało się pójść o krok dalej i wymierzyć organizatorom konkretny cios. Finansowy.

– Ci ludzie już wielokrotnie bywali przez prokuraturę aresztowani, ale nigdy nie odpowiedzieli w sposób adekwatny i co widać było 11 listopada, nie wyciągnęli z wcześniejszych sytuacji żadnych wniosków. Takich ludzi najbardziej zaboleć może kiedy dostaną po portfelu. Śledzę działalność tych panów od jakiegoś czasu i jestem pewien, że i tym razem chodziło im tylko i wyłącznie o biznes. Jeśli odczują z niego mniejsze korzyści to może to ukróci ich działalność – dodaje Furman.

Przedstawiciel Porozumienia w rozmowie z Interią podkreśla, że jego zdaniem całe to przedsięwzięcie nie ma wiele wspólnego z ideologią.

– Wojciech O. znany jako Aleksander J. jest patostreamerem, zarabia na tego typu działalności, wie, jak się robi show, żeby, mówiąc kolokwialnie, kasa się zgadzała. Z zawodu jest aktorem i reżyserem, więc umie zbudować wokół siebie zainteresowanie. To jest kluczowe, by zrozumieć, że to całe wydarzenie to zwykły “teatr” i biznes – mówi Szymon Furman.«

Tak bawią się w rachowanie panowie z Porozumienia Jarosława Gowina, który stwierdził swego czasu, że Polska jest miejscem, w którym żyją dwa narody – polski i żydowski i nic nie jest w stanie tego zmienić. To prawda i nikt rozsądny nie neguje tego faktu. Znamienne jest jednak to, że mówi to tak otwarcie jeden z najważniejszych polityków polskiej sceny. Wcześniej prezydent Duda mówił o tym, że każdy Polak ma w sobie domieszkę żydowskiej krwi. A więc coraz śmielej, coraz pewniej. Dobrze to nie wróży.

Każdy w Polsce, kto prowadził czy prowadzi jakąś działalność gospodarczą, nie odważyłby się na sprzedaż bez wystawiania paragonów czy faktur sprzedaży. Urząd Skarbowy zniszczyłby go w pięć minut. Za coś takiego dostałby domiar, czyli podatek do zapłacenia za nieudokumentowaną sprzedaż. Jego wysokość zależy od decyzji urzędnika. Ta uznaniowość jest zapisana w ustawie. Jest to więc narzędzie, które może jednych niszczyć, a innych chronić, bo urzędnik zawsze może wytłumaczyć się niewielką szkodliwością czynu lub, w przeciwnym wypadku, narażeniem skarbu państwa na starty.

W Polsce od najdawniejszych czasów przywilej bicia monety należał do Żydów. Ale nie tylko to. Również ściąganie podatków było im powierzane przez władców. Skoro tak było kiedyś, to czy obecnie jest inaczej? Często można się spotkać z uwagami, że podatki w Polsce są wysokie, a urzędnicy bezduszni i bezwzględni, że w innych krajach jest inaczej. Z czego można dalej wysnuć wniosek, że Polacy to taki wredny naród, że jeden Polak drugiemu wilkiem itp. A prawda jest taka, że skarbowością w Polsce nadal żądzą Żydzi i stąd taka bezwzględność w stosunku do podatników, ale nie wszystkich. Niektórzy są traktowani zupełnie inaczej. Jeśli więc niejaki Olszański/Jabłonowski odważa się, jako organizator, na tego typu sprzedaż, to znaczy, że wie, że jest kryty i nic mu się nie stanie.

Z drugiej strony można sobie zadać pytanie, kto wyprodukował te gadżety, książki itp. Bo ten ktoś też wprowadził na rynek produkty, od których nie odprowadził podatku. Prawdopodobnie tego typu imprezy służą niektórym do robienia całkiem niemałych pieniędzy, a ten Olszański dostaje wynagrodzenie za swoją pracę, czyli w tym wypadku za spalenie kopii statutu. Takie okolicznościowe imprezy idealnie nadają się do tego typu szwindli, bo dziś jest sprzedaż, a jutro szukaj wiatru w polu.

Jeśli więc ktoś odważa się na takie działanie, to znaczy, że jest pewny, że nikt mu krzywdy nie zrobi. A kto może być tego pewny? Żydzi, bo to oni, jako kierownicy skarbowości decydują o tym, kogo karać, a kogo – nie. I to właśnie dlatego nigdy w Polsce nie wykryto sprawców największych afer finansowych.

I jaki z tego zdarzenia w Kaliszu wynika wniosek? Ano taki, że Żydzi nieźle zarabiają na polskim tanim, naiwnym patriotyzmie. Jeśli w Kaliszu zarobili od 350 000 do 500 000 zł, to ile zarobili na Marszu Niepodległości?

Ale to wcale nie jest tak, że nie prowadzą „uczciwych” biznesów. W czerwcu tego roku byłem w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą. Trafiłem tam na mały żydowski sklepik, który sprzedawał różne drobiazgi związane z judaizmem. Były tam różnego rodzaju gadżety, np. kubki z Gwiazdą Dawida, grafiki, obrazy, książki. Ale mnie zainteresowało tylko wino. Zainteresowało, bo nigdy nie piłem wina izraelskiego i innego z tamtych okolic. Kupiłem dwie butelki. Jedno czerwone wytrawne, drugie białe wytrawne. Kosztowały po 50 zł za butelkę. To nie było tanio, bo ja za 20 zł mogę kupić wino chilijskie, całkiem dobre. Czerwone wytrawne miało smak, z którym się jeszcze nie zetknąłem, a białe było podobne do chilijskich białych wytrawnych. Zapłaciłem i dostałem paragon. A więc wszystko zgodnie z przepisami.

A na paragonie taki napis: Gmina Wyznaniowa Żydowska w Warszawie ul. Twarda 6, 00-950 Warszawa Sklepik Judaica – Beitenu ul. Lubelska 4, 24-120 Kazimierz Dolny www.sklepikjudaica.pl, www.beitenu.pl tel. 692-578-677. Na paragonie wybita kwota zgodnie z zakupem. Wszystko zgodnie z prawem. – Tak sobie pomyśli przeciętny kupujący, ale ja takim nie byłem i wiedziałem swoje.

W blogu „Ustawa” pisałem:

Ustawa z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do gmin wyznaniowych żydowskich w Rzeczypospolitej Polskiej została uchwalona głosami posłów Sojuszu Lewicy Demokratycznej, Polskiego Stronnictwa Ludowego, Unii Wolności i Unii Pracy.

Art. 3. Autonomia gmin żydowskich w sprawach własnych

1. Gminy żydowskie swobodnie wykonują zasady wyznania mojżeszowego oraz zarządzają swoimi sprawami. – To pojęcie – „swoimi sprawami” – jest bardzo ogólnikowe i nie zostało doprecyzowane w dalszej części tej ustawy. Wszystko można podciągnąć pod te „swoje sprawy”, np. sprzedaż majątku odzyskanego od Skarbu Państwa.

2. Gminy żydowskie rządzą się w swoich sprawach własnym prawem wewnętrznym, określającym w szczególności organizację gmin żydowskich, uchwalanym przez walne zebranie Związku Gmin w porozumieniu z Radą Religijną Związku Gmin. – Skoro Związek Gmin tworzy własne prawo, to jest lokalnym Knesetem, a Rada Religijna – rządem.

Wracając do tego paragonu, to jeśli ktoś sądzi, że od tej sprzedaży zostanie odprowadzony podatek, to bardzo się myli i na dodatek jest bardzo naiwny. Pomijając już to, że o tym kto ma płacić podatki, a kto nie, decydują Żydzi, to żaden urzędnik skarbowy nie odważy się zrobić kontroli, a nawet gdyby się odważył, to spotka się z odmową, bo powołają się oni na ustawę, wedle której gminy żydowskie w swoich sprawach rządzą się własnym prawem wewnętrznym.

Może jakieś 10 lat temu, gdy jeszcze czytałem „Najwyższy Czas”, Korwin-Mikke, który był wtedy jego właścicielem, zareklamował w nim swój nowy kwartalnik „Stańczyk Królewski”. Roczna prenumerata wynosiła 40 zł. Wpłaciłem pieniądze i przysłał mi dwa egzemplarze za pierwszy i drugi kwartał. Egzemplarzy za trzeci i czwarty kwartał nie dostałem. Nie dostałem też zwrotu pieniędzy za nie, ani żadnej informacji, dlaczego ich nie otrzymałem. Jeśli do wszystkich nie mógł wysłać takiej informacji, to mógł poinformować prenumeratorów w „Najwyższym Czasie”, ale tego też nie zrobił. Mówiąc wprost, okradł mnie na 20 zł. 20 zł to nie majątek, ale chodzi o zasady, zwłaszcza że konserwatyści mają takie zasady. Tak przynajmniej on twierdzi. A okazało się, że to zwykły hochsztapler.

I gdybym ja chciał się pobawić w rachowanie, tak jak chłopcy Gowina z Kalisza, to mógłbym policzyć: Najwyższy Czas rozchodził się wtedy w nakładzie około 25 tys. egzemplarzy. Gdyby tylko co 10-ty czytający jego tygodnik zaprenumerował „Stańczyka”, to byłoby to 2500×40=100.000 zł. Z tego wynika, że 50.000 zł miał na czysto. Nie wiem, czy było tego mniej czy więcej, ale to pokazuje pewien mechanizm i mówi też o czymś innym. Korwin-Mikke uzyskał dochód, z którego prawdopodobnie nie rozliczył się z Urzędem Skarbowym. I nie obawiał się, że ktoś na niego doniesie, czy złoży skargę, bo komu chciałoby się dochodzić swoich 20 zł, tak jak w moim przypadku. Drobne kwoty, ale w dużej ilości tworzą konkretne pieniądze. Żydzi o tym wiedzą i to wykorzystują i ich pomysłowość jest w tym zakresie nieograniczona, a jest nieograniczona, bo wiedzą, że za te swoje geszefty nic im nie grozi. Tak to i ja miałbym nieograniczoną pomysłowość.

Sądzę, że na kaliskim happeningu zarobił przede wszystkim Korwin-Mikke, bo jak wcześniej wspomniałem, Olszański i Osadowski przez pewien czas nadawali od niego. Olszański jest dobrym aktorem, Osadowski czaruje swoimi animacjami komputerowymi, ale ani jeden, ani drugi nie odważyłby się na palenie kopii statutu, za cienkie Bolki.

Media Narodowe poświęciły niedawno cykl czterech programów Olszańskiemu, by go zdyskredytować. Ujawnili przy okazji, że zorganizował on, razem z Osadowskim, jakiś spęd patriotyczny na polach Grunwaldu. Zjechało się tam parę tysięcy „kamratów”, którzy musieli zapłacić za parking na jakimś polu i pobierali za to opłaty i nie wydawali paragonów. Sprzedawali jakieś gadżety, też bez paragonu. Na coś takiego mógł się odważyć ktoś, kto wie, że będzie bezkarny, że Urząd Skarbowy go nie ruszy. Będzie, bo za tym wszystkim stał zapewne Korwin-Mikke. Jego, jako Żyda, nikt nie ruszy. Tak zarabiają Żydzi na polskim naiwnym patriotyzmie.

Media Narodowe oszacowały ich zarobek na 300.000 zł. Nieźle jak na jeden dzień. A do kogo należało to pole? Pewnie do gminy. A skoro do gminy, to musiało być zezwolenie na imprezę. Gmina mogła je wydać lub nie. Wydała i nic na tym nie zarobiła. I czyje to jest państwo?

Żydzi a rozbiory

Wiesław Liźniewicz2 Comments

Począwszy od XVI wieku nasila się w Polsce osadnictwo żydowskie. Jest ono głównie udziałem Żydów niemieckich i tureckich. Polska nie jest dla nich jakimś przejściowym krajem. Osiedlają się na stałe. Znajdują tu dogodne warunki rozwoju: autonomia i szereg przywilejów. Pierwszym był przywilej kaliski Bolesława Pobożnego z 1264 roku. Koncentracja Żydów ma charakter stały i wygląda na jakąś z góry zaplanowaną akcję. Sugeruje to żydowska polityka w XVI, XVII i XVIII wieku m.in. poprzez tworzenie tajnych akademii i stopniowy wzrost liczby Żydów kierowanych do Polski.

Za czasów Kazimierza Wielkiego, już po wejściu do Polski dużej liczby Żydów niemieckich zaraz po najeździe tatarskim, ogólna ich liczba nie przekracza 10.000. W wieku XVI, po najściu dużej liczby żydów czeskich, austriackich, niemieckich oraz sefardyjskich z Turcji, liczba ich dochodzi do 100.000, co stanowi 3,5% ogółu ludności. W okresie wojny trzydziestoletniej (1618-48) i wojen szwedzkich kolejna fala Żydów niemieckich osiada w Polsce i w 1669 roku liczba ich wynosi już 200.000. W tym czasie ludność Rzeczypospolitej zmniejsza się wskutek wojen szwedzkich, tureckich, moskiewskich i kozackich. Za czasów Sobieskiego i Sasów liczba ludności tubylczej nadal zmniejsza się, a Żydów ciągle przybywa. W 1766 roku, po dokonanym spisie, jest już ich 577.000. Po pierwszym rozbiorze nadal trwa ich napływ, a po drugim, w 1793 roku, jest ich około 900.000, co stanowi 10,2% ogółu ludności. Po rozbiorach tendencja nie ulega zmianie i w roku 1816 Królestwo Kongresowe liczy 12,5% ogółu ludności. W 1882 roku jego żydowska ludność stanowi już ponad 14%. Od tego momentu napłynęło jeszcze mnóstwo Żydów rosyjskich tzw. Litwaków.

Jeszcze do połowy XVIII wieku nie było praktycznie Żydów w Warszawie. Wyjątkiem są tu frankiści, których w czasach Sejmu Czteroletniego jest około 6 tysięcy. Odtąd mogą też osiedlać się w mieście niewychrzczeni Żydzi. Szczególne nasilenie tego procederu następuje w okresie panowania pruskiego w Warszawie w latach 1795-1806. W 1797 roku jest ich około 7 tysięcy. Z początkiem Królestwa Kongresowego było ich w stolicy około 16 tysięcy. W okresie międzywojennym liczba Żydów w Warszawie doszła do ponad 300 tysięcy.

W XVI wieku ludność nieżydowska Polski liczyła około 3 milionów. Żydów było około 100 tysięcy. Bezpośrednio przed rozbiorami ludność Rzeczypospolitej liczyła około 11 milionów i około 1 miliona Żydów. Tak więc przez dwieście kilkadziesiąt lat liczba ludności nieżydowskiej wzrosła około 3,5-krotnie, a żydowskiej 11-krotnie. Gdy cofniemy się do czasów Kazimierza Wielkiego, to liczba ludności Polski wynosiła wtedy niecałe 2 miliony, zaś Żydów było 10 tysięcy. W ciągu 400 lat liczba ludności nieżydowskiej zwiększyła się 5-krotnie, a żydowskiej – 100-krotnie!

Na podstawie powyższych danych widać, że Polska była terenem systematycznej kolonizacji żydowskiej. Najbardziej spektakularne gromadzenie się Żydów ma miejsce w XVIII wieku w okresie upadku politycznego i gospodarczego państwa polskiego. Musiało to wywołać złowrogie skutki i wywołało. Wygląda na to, że obecnie sytuacja powtarza się. Masowe wydawanie polskich paszportów obywatelom Izraela jest na porządku dziennym. Tak jakbyśmy byli na początku jakichś zmian.

W tym okresie przedrozbiorowym, pomimo że Polska jest od dwóch wieków niszczona wojnami, gospodarka podupada, to Żydzi wnikają do niej ze wszystkich stron. Można dojść do wniosku, że skupianie ludności na terytorium Rzeczypospolitej, wbrew interesom imigrantów i miejscowych Żydów, nakazane było przez kierownictwo żydowskie, którym kierował inny, niż doraźny interes, cel. Warunki gospodarcze kraju osiedlenia nie sprzyjały zaadoptowaniu tak wielkiej liczby przybyszów. Siłą rzeczy musiały narastać nastroje antysemickie wśród miejscowej ludności i narastały. To jednak niczego nie zmieniło. Żydów nadal przybywało.

Koncentracja mas żydowskich w Polsce ma miejsce w czasie, gdy na zachodzie Europy Żydzi, dzięki tajnym organizacjom reformacji a później wolnomularstwa, przygotowują sobie organizacyjny i ideowy podbój świata aryjskiego. Pomimo licznych wysiłków nie wszystko udawało się. Aż do rewolucji francuskiej nie mogli zdobyć równouprawnienia politycznego i obywatelskiego. W Anglii pozwolono im osiedlać się dopiero od drugiej połowy XVII wieku. W Hiszpanii i Portugalii mogli funkcjonować po przejściu na chrześcijaństwo. Podobnie było we Włoszech. W Turcji, po okresie nieograniczonej swobody, zmuszeni byli do przechodzenia na islam. Tylko w Polsce mogli liczyć na tolerancję i całkowitą autonomię. Nic więc dziwnego, że to właśnie Rzeczypospolita została wybrana na miejsce skupienia się Izraela.

Od XVI wieku widać wyraźnie, że posiadanie silnego środowiska w Polsce umożliwia Żydom w Europie zachodniej przechowanie istoty duchowej i organizacyjnej żydostwa. Wybitne w Polsce jednostki stają się rabinami i kierownikami życia duchowego w wielu ważnych gminach żydowskich w całej Europie. Literatura rabiniczna polskich Żydów stanowi duchową podporę dla całego światowego żydostwa.

Żydzi rozproszeni po całym świecie mogą trwać poprzez dzieje tylko pod dwoma warunkami:

  • jeśli posiadają bardzo silną, opartą na tradycji, zakonspirowaną organizację kierowniczą
  • jeżeli w jakimkolwiek kraju utrzymają skupienie etniczne tak zwarte, że mogą zachować zupełną odrębność ideową i organizacyjną w stosunku do ludności tubylczej, stanowiąc jednocześnie dla Żydów w innych krajach magazyn rasowo i duchowo czystych nowych sił oraz centrum, w którym wypracowuje się idee i środki walki judaizmu.

Takie skupienie w jednym kraju jest niezbędne. Dobrze wyjaśnia to Henryk Rolicki w książce Zmierzch Izraela:

„Potrzeba takiego skupienia występuje tym bardziej, gdy naród rozproszony żyje – jak właśnie żydzi – pragnieniami mesjańskimi, gdy pragnie władać nad innymi narodami, choć liczebnie jest słaby. Aby rządzić narodami, wśród których mieszka w liczbie niewielkiej, musi wchodzić w ich życie, dla niepoznaki asymilować się pozornie, dostać się do powodujących tym narodem centrów organizacji jawnych, a lepiej jeszcze tajnych, musi – jakby w gorączce – rzucać mu coraz to nowe i co dzień wymyślniejsze idee, jednym słowem musi żyć w ustawicznym kłamstwie i nawet przed lustrem nie pokazać prawdziwej twarzy z obawy, że ją ktoś podpatrzy i zdemaskuje. W takiej walce oszukańczej siły się kruszą, nerwy nie wytrzymują, gorączka gry bierze zbyt często górę nad rozsądkiem, asymilacja pozorna posuwa się zbyt daleko i w następnych pokoleniach prowadzi nieraz do zupełnego zobojętnienia na sprawy Izraela. Nadwątlone szeregi trzeba zastępować nowymi bojownikami, niewyczerpanymi nerwowo, ideowo świeżymi. A skąd ich brać, jeżeliby we wszystkich krajach stan rzeczy był podobny, gdyby nie było rezerwuaru, z którego można czerpać pełną ręką, gdyby brakło masowych skupień przechowywanych w czystości sił, gdyby nie stało takiej ożywczej krynicy Izraela?”

Jednak żaden silny naród nie będzie tolerować takiego obcego ciała na swoim obszarze. Moment, w którym Aragonia połączyła się z Kastylią i powstała potężna Hiszpania, stał się punktem zwrotnym w historii żydostwa. Ich skupienie na terenie Hiszpanii zostało rozbite. Musieli szukać sobie nowego miejsca. Toteż, gdy na dobre zadomowili się w Rzeczypospolitej, to wiedzieli, że w Polsce taka katastrofa nie może się powtórzyć. Wiedzieli, że należy ją osłabić. Nie dziwi zatem ich współudział w ruchach reformacyjnych i w wojnach religijnych w Polsce. Taką wojną był potop szwedzki. Żydzi zdecydowanie stanęli po stronie Szwedów.

Jednak sprawy trochę wymknęły się spod kontroli. Pod koniec XVIII wieku kraj upadł politycznie i gospodarczo bardziej niż można było się spodziewać w XVI wieku. Na wschodzie wyrastała potęga Rosji, która nie tolerowała Żydów. Polska stawała się zbyt słaba, by stanowić dla żydostwa bezpieczną bazę: pogromy kozackie, wzrost antysemityzmu, wypędzenie arian i podobne próby w stosunku do Żydów. W takiej sytuacji wzmocnienie Polski prowadziłoby do wzmocnienia antysemityzmu, a dalsze osłabianie kraju zagroziłoby nawet samym Żydom, których nadal należało tu kierować w celu dokończenia koncentracji.

Panujący w Europie pod koniec XVII i na początku XVIII wieku merkantylizm, polegający na zamykaniu rynków dla obcych towarów poprzez wysokie cła, utrudniał handel zagraniczny i zmuszał polskich Żydów do życia z zasobów kraju. Zapanował więc kryzys. A tu nadal napływają masy niemieckich i tureckich Żydów. Nieuchronnie prowadziło to do nędzy kraju i mas żydowskich. Wzmocnić Polski nie można, a stan słabości też stanowi zagrożenie. Jednym słowem kwadratura koła. Może i tak, ale nie dla Żydów.

Rozkład, w jakim znalazło się centrum żydowskie w Polsce, zmusił ich kierownictwo do wybrania trzeciego rozwiązania. Wyjściem z tego pata były rozbiory Polski. Decyzja o nich zapadła w 1645 roku po wojnach kozackich. Najazd szwedzki i plany rozbiorowe Karola Gustawa zyskują żydowskie poparcie. Nie do końca to się udało, ale, co się odwlecze, to nie uciecze. Następnym krokiem było sfinansowanie wyboru Augusta II Sasa (protestanta) na tron polski. Wojna północna (1700-1721) jeszcze bardziej osłabiła państwo. August II, w oparciu o Rosję i Prusy, snuje plany rozbiorowe. Król, który planuje zlikwidować swoje królestwo. Wydawałoby się, że to jakaś paranoja, ale gdy zajrzymy za kulisy, to wszystko jasne. Warto o tym pamiętać, bo reguły w polityce są niezmienne. Obecnie jest tak samo. Nasze władze od dawna zachowują się tak, jakby chciały zlikwidować państwo, którym rządzą. Na pozór nielogiczne. Ale tylko na pozór.

Opór Polaków paraliżuje się szerzeniem demoralizacji wewnętrznej, obezwładnianiem sejmów, przekupywaniem sejmików i posłów sejmowych. Sejmiki wyposażały posłów na sejm w instrukcje, które miały dla nich charakter wiążący. I tu otwierało się szerokie pole dla korupcji. Przekupieni posłowie, zasłaniając się instrukcjami, byli najwierniejszymi rzecznikami żydowskich interesów. Procederem korumpowania posłów zajmowali się specjalnie wybrani Żydzi – sztadlani. Byli oni mianowani specjalnymi aktami przez autonomiczne władze żydowskie i kontraktowo opłacani za swe czynności. Wszystkie wydatki były skrupulatnie zapisywane.

Zrywanie sejmów w epoce saskiej doprowadziło do zupełnego ich sparaliżowania. Było to wynikiem krańcowej demoralizacji klasy politycznej. Ten stan był bez wątpienia w dużym stopniu efektem działalności sztadlanów. W takiej atmosferze stają się zrozumiałe „sejmy nieme” i sejmy zatwierdzające rozbiory. Jakże tragicznie rysuje się na tym tle postać Rejtana.

Wraz ze stopniowym upadkiem Rzeczypospolitej rosną w siłę Prusy i Rosja. Prusy nie stanowią dla Żydów problemu. Jeszcze w czasie reformacji opanowane przez tajne związki, stanowiły w XVIII wieku ważny ośrodek wolnomularstwa. Inaczej natomiast przedstawia się sprawa Rosji. Powoli zbliża się ona do Bałtyku, do Europy. Przenosi stolicę z Moskwy do Petersburga, by być bliżej niej. Żydów w Rosji jeszcze nie ma, ale jest już kwestia żydowska, w której chodzi o to, by mogli w niej być. W XVII wieku otworzyła się dla nich Anglia i teraz kolej na Rosję. Nie jest to jednak takie proste, bo pamięta się tu o najeździe Żydów na cerkiew prawosławną w okresie reformacji.

Do czasów Katarzyny Żydzi nie mogli „nadgryźć” Rosji. O wiele łatwiej miało wolnomularstwo. Katarzyna II stała się protektorką Voltaire’a i lóż w Rosji. Później jej agentem był Jakub Lejbowicz Frank, a we Francji – Robespierre. Ona też narzuciła Polsce na tron swego kochanka – Stanisława Augusta. I ona musiała pogodzić się z faktem, że wraz z pierwszym rozbiorem dostaje się w granice państwa rosyjskiego liczna ludność żydowska, zamieszkująca zaanektowany obszar. Tak więc rozbiory Polski dokonały w stosunku do Rosji tego, czego dokonała względem Anglii rewolucja Cromwella: otworzyły Rosję dla Żydów, a sto kilkadziesiąt lat później pomściły się na niej, wywołaną przez nich rewolucją bolszewicką. Kto wie? Gdyby nie było rozbiorów, to może nie byłoby tej rewolucji?

W 1789 roku powstaje w Paryżu klub jakobinów, któremu przewodniczy Mirabeau, członek iluminatów bawarskich Weishaupta oraz bojownik walczący o równouprawnienie Żydów. W tym samym roku, przedstawiony przez Sieyès’a, zostaje członkiem tego klubu król Stanisław August. Klubu, który dąży do pozbawienia tronu Ludwika XVI i innych panujących w Europie. Także Szczęsny Potocki zostaje przyjęty do klubu jakobinów.

Król polski, po pierwszym rozbiorze, pragnąc zachować swoje dobra w Galicji, składa przysięgę na wierność cesarzowi Austrii. To już jakaś paranoja! I tak pod przewodnictwem króla – jakobina, zaprzysiężonego na wierność cesarzowi, odbywają się obrady Sejmu Czteroletniego i powstaje Konstytucja 3-go maja, będąca odbiciem haseł Zgromadzenia Narodowego i Konstytuanty francuskiej. Konstytucja ta przyczyniła się do wybuchu wojny z Rosją i do powstania konfederacji targowickiej. Na jej czele staje jakobin Szczęsny Potocki. Za radą innego jakobina, Hugona Kołłątaja, akces do niej zgłasza król – jakobin. Na czele ruchu rewolucyjnego w Polsce stają też wolnomularze. W takiej sytuacji wkraczają do Polski wojska rosyjskie pod pretekstem walki z rewolucją i jakobinizmem. I tak dochodzi do drugiego rozbioru Polski. Tym razem bez udziału Austrii.

Swoją drogą to ciekawe. Wolnomularze rządzą Prusami – i Polską też tacy rządzą, a Rosjanie, na prośbę targowiczan (masonów) wkraczają do Polski pod pretekstem walki z rewolucją i jakobinami, czyli wolnomularze „walczą” z wolnomularzami. Trochę to przypomina obecną sytuację. Na Ukrainie rządzą Żydzi, w Polsce rządzą Żydzi, w Ameryce – też i w Rosji. A tu Ukraina „walczy” z Rosją, Polska też „walczy” z Rosją, choć na razie tylko na pyskówki, mając „poparcie” Ameryki. A ona niby też „walczy” z Rosją. A za sznurki pociągają Żydzi.

W Paryżu pojawia się Kościuszko i błaga o pomoc. Proponuje wysadzenie wojsk pomocniczych rewolucyjnej Francji na wybrzeżu Morza Czarnego, by odciągnąć Rosję. Jednak klęska wojsk rewolucyjnych nad Renem uniemożliwia to posunięcie. Pomimo trudnej sytuacji dostaje pieniądze na powstanie, by odciążyć Francję. Powstanie nad Wisłą, zwane insurekcją kościuszkowską, wiąże Rosję, Prusy i Austrię i tym samym ratuje rewolucję francuską. Sam Kościuszko głosił jej hasła: wolność, równość, braterstwo. Idąc jej śladem obiecywał Żydom prawa obywatelskie i polityczne.

Po rozbiorach położenie gospodarcze Żydów polskich poprawiło się diametralnie. Popierają ich rządy pruskie i austriackie. Rosja pozwala docierać w charakterze kupców do swych wewnętrznych guberni. Rodzi się liberalizm i pojawia się teoria ekonomiczna fizjokratów. Twierdzą oni, że czysty dochód daje tylko rolnictwo i obciążają go wysokimi podatkami. Równocześnie handel i przemysł zostaje w praktyce z nich zwolniony. Liberalizm odrzuca wygórowane cła i otwiera granice dla importu i eksportu. Z tego wszystkiego korzystają Żydzi. Na terenie byłej Rzeczypospolitej powodzi im się coraz lepiej. Widać więc wyraźnie, że zniszczenie państwa polskiego było naturalnym skutkiem skupienia żydowskiego na ziemiach polskich i koniecznym warunkiem przetrwania mas żydowskich.

„Wzmógł się w tym czasie udział żydów w handlu zagranicznym; mnóstwo kupców jeździło corocznie na jarmarki zagraniczne (Lipsk, Królewiec) po zakup towarów, przede wszystkim manufaktury; tam wywozili oni produkty Polski i Rosji, otwierał się dla przywożonych zagranicznych towarów obszerny rynek – wewnętrzne rosyjskie gubernie” – S. M. Dubnow Nowiejszaja istoria jewrejskogo naroda.

O co w tym wszystkim chodziło? Zwolennicy Konstytucji 3-go maja byli jakobinami i wolnomularzami. Przywódcy konfederacji targowickiej również. Król początkowo był po jednej stronie, a później przeszedł na drugą. Prusy pod wpływem masonów. W Rosji Katarzyna II też pod ich urokiem. I oni wszyscy ze sobą „walczą”. Ale o co? Chyba nie o idee i programy polityczne, bo wszyscy z jednej stajni. Chyba tylko o to, by poprzez pozorne konflikty mieć pretekst do zlikwidowania Polski i „przemalowania” mapy Europy. To bardzo przypomina mi obecny pozorny konflikt na Ukrainie, który chyba też zmierza do tego samego. Do przemalowania mapy Europy? I znowu wymazania z niej Polski? Czy może pozostawienia „Księstwa Warszawskiego”?

Niektórzy przebąkują, że konflikt ukraiński ma na celu podział tego kraju, co już się dokonało, a jego zachodnia część ma być połączona ze wschodnią Polską, co ma dopiero nastąpić. Sądząc po tym jak kształtują się stosunki polsko-ukraińskie i jak są w Polsce traktowani imigranci ukraińscy i jak silne jest lobby ukraińskie w Polsce, to może rzeczywiście coś jest na rzeczy. Nic nie dzieje się przypadkiem. Tylko jak to zrobić? Polska jest częścią unii europejskiej i wydarcie kawałka jej obszaru, wschodniej Polski, chyba nie wchodzi w grę. Może rozwiązaniem byłoby wyjście Polski z unii. Coraz śmielej padają takie propozycje. Anglia już z niej wychodzi, a więc zapoczątkowuje pewien proces. A może jest to początek końca unii? A może tylko korekta? Stworzenie z kresów dawnej Rzeczypospolitej drugiego państwa żydowskiego? Czy taki jest cel całego zamieszania w regionie? Przecież wszystko co najlepsze w żydostwie, najlepsze dla nich, powstało właśnie na tych terenach. Czują do nich taki sam sentyment jak do Palestyny.

Wszystko to oczywiście wróżenie z fusów. Nie wiem jakie są cele wielkich tego świata, bo niby skąd miałbym wiedzieć? Zawsze jednak warto szukać odpowiedzi w historii, tej prawdziwej, bo prawa rządzące polityką i tym światem są niezmienne. Jest tylko jeden problem. Jest nim dotarcie do tej prawdziwej historii. Ale o to, by jej nie poznać, troszczą się najpotężniejsi tego świata. Stąd takie jej zafałszowanie. Nie chcą, by maluczcy poznali reguły tej gry, jaką oni prowadzą. Stąd wysyp różnego rodzaju programów telewizyjnych i kanałów internetowych, w których jesteśmy wprost obezwładniani lawiną faktów, z których nic nie wynika. Wielu jednak powie: ach! jaki on oczytany! jak dużo wie! jaki elokwentny! A że to wszystko ma na celu ukrycie prawdy i istoty praw kierujących polityką, to niewielu to widzi. Ale oni się nie liczą.